اخنسیه: تفاوت میان نسخه‌ها

رئیس این فرقه اخنس‌بن‌قیس است<ref>  جلال نایینی، ''توضیح الملل''، ص ۱۶۷.</ref><ref> عبدالرزاق الرسعنی، ''مختصر الفرق بین الفرق''، ص ۸۶.</ref><ref>عبدالقاهر بغدادی، ''الفرق بین الفرق''، ص۵۴-۵۵.</ref>.  

اخنس در آغاز کار در موالات (مهربانی) با کودکان با «ثعالبه» هم داستان بود. سپس از آنان روی گردانید و گفت بر ماست که درباره همه کسانی که در «دار تقیه» هستند، درنگ کرده بازایستیم آنگاه به دوست گرفتن یا کافر شمردن آنان دست یازیم. ایشان پنهانی و ناگهانی کشتن مخالفان را ناروا دانسته، گفتند اگر کسی از اهل قبله بر ایشان پیش دستی به جنگ کند و سپس زینهار خواهد، باید پذیرفت.<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ دوم، ص 42.</ref>. این گروه حق جنگ ابتدایی با اهل قبله ندارند تا اینکه آنها را به دین دعوت کنند اگر امتناع کردند کشته می‌شوند مگر اینکه به عینه برخلاف حرف‌شان علم پیدا کنیم و همچنین گفته شده است که آنها ازدواج زنان مسلمان را با [[مشرکان]] قوم خودشان که اصحاب کبائر هستند جایز می‌دانند<ref> شهرستانی محمد بن عبدالکریم، ''الملل والنحل''، ج۱، ص ۱۳۱، تحقیق، محمد سید کیلانی، بیروت، انتشارات دار المعرفة، سال ۱۴۰۴ ق .</ref>. اخنس را بدین گفتار پیروانی فراهم گشت. اخنس از دیگر [[ثعالبه]] بیزاری جست و ثعالبه هم از آنها دوری و بیزاری جستند<ref>عبدالقاهر بغدادی، ''الفرق بین الفرق''، ص ۸۰، تحقیق مجدی فتحی السید، قاهره، مکتبة التوفیقیه.</ref>. همچنین مولا می‌تواند زکات عبدش را بگیرد و اگر عبد فقیر و محتاج شد، زکاتش را به او پرداخت کند.<ref> قاضی سید نور الله شوشتری، ''احقاق الحق وازهاق الباطل''، ج۳۲، ص ۵۲۴-۵۲۵، با تعلیقات سید شهاب‌الدین مرعشی نجفی، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چ اول، سال ۱۴۱۷ ق.</ref>.