خطای راهبردی در تحلیل سوریه (یادداشت): تفاوت میان نسخه‌ها

پس از این تحولات، غربی‌ها [[پیمان ابراهیم]] ناظر بر عادی‌سازی عربی - اسرائیلی را روی میز گذاشته و چند دولت عرب با خود همراه کردند. در این زمان وقتی فضای [[پیمان اسلو|توافق اسلو]] برگشت، خیلی‌ها گمان کردند از این پس این اسرائیل است که آیندۀ منطقه را رقم می‌زند و دیگر جایی برای اندیشه‌ها و راهکارهای معارض؛ نظیر «جریان مقاومت» باقی نمی‌ماند. اما به‌زودی در این کار هم گره افتاد و این روند پس از پیوستن لرزان [[سودان]] و [[مراکش]] متوقف گردید.

 

کمی بعد، جهان با عملیات حیرت‌انگیز فلسطینی‌های ساکن در [[غزه]] ([[طوفان الاقصی|عملیات طوفان ‌الاقصی]]) مواجه گردید. اقدام فلسطینی‌ها آنقدر مؤثر بود که صحنۀ منطقه را دگرگون کرد. اسرائیل که تا قبل از آن خود را در موقعیت «حکمران منطقه» می‌دید، به یک باره به موقعیتی نزول کرد که به گفتۀ [[بنیامین نتانیاهو|نتانیاهو]] مابین مرگ و حیات قرار گرفت. با واکنش خشن اسرائیل و شروع جنگ علیه غزه، جهان علیه اسرائیل به پاخاست، دولت‌های غربی شکل‌گیری دولتی فلسطینی در مرزهای 1967 را مطرح کردند تا بر جراحات ناشی از حملات وحشیانۀ رژیم، مرهم‌ گذارند. دادگاه لاهه به بازداشت سران اسرائیل رأی داد. ارتباطات عربی - اسرائیلی از هم‌ گسیخته شد و مقاومت در سطح جهان به‌عنوان تنها گزینۀ ممکن، مورد تمجید قرار گرفت. پس در اینجا ‌هم یک بار دیگر ورق برگشت.  

 

پس از این صحنه، [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]]، [[رژیم صهیونیستی|اسرائیل]] و [[ترکیه]] به ابتکار جدیدی دست زدند؛ این ابتکار، تغییر دولت در [[دمشق]] بود. وضع داخلی [[سوریه]] طی ده سال گذشته به گونه‌ای بود که شکل‌دهی به یک جبهۀ کوچک هم می‌توانست به تغییر حاکمیت سیاسی منجر شود؛ اما آمریکایی‌ها و اسرائیلی‌ها به دلیل نگرانی‌هایی که داشتند، تغییر دولت را اجرایی نکردند تا اینکه مشکلات شدید در مدیریت تحولات منطقه، آنان را به‌شدت به آن نیازمند کرد. نخست‌وزیر اسرائیل در سخنرانی مردادماه گذشته در [[سازمان ملل متحد|سازمان ملل]]، از ضرورت همکاری همگان برای تغییر در خاورمیانه صحبت کرد و گفت «اگر [[خاورمیانه]] تغییر نکند، [[جمهوری اسلامی ایران|ایران]] نقشۀ آینده آن را ترسیم خواهد کرد». این عبارات بیانگر آن بود که از نظر آنان باید کاری صورت گیرد تا همگان تغییر در خاورمیانه را لمس کرده و با اسرائیل در این مسیر همراه شوند. این کار نمادین، '''«تغییر نظام سیاسی سوریه»''' بود. در ایجا اسرائیل برای رها شدن از نگرانی‌های امنیتی قبلی خود، به عملیات نظامی و تصرف بخش‌هایی از سوریه دست زد. از نظر رژیم اسرائیل سقوط یک دولت متعارف در [[دمشق]] در حالی که ماهیت دولت جایگزین آن مبهم و مخاطره‌آمیز می‌باشد، ریسک بزرگ دارد چرا که رژیم غاصب هیچ‌گاه از سمت جریان‌های [[تکفیری]] از جمله «[[هیئت تحریر شام|تحریر شام]]» نگرانی نداشته است کما اینکه اظهارات اخیر مقامات این گروه هم نشان داد جایی برای نگران شدن اسرائیل وجود ندارد. پس نگرانی اسرائیل - و آمریکا، ترکیه و حوزه عربی - طبعاً چیزی دیگری است. چه چیزی بیش از دولت اسد در دمشق می‌تواند اسرائیل را تهدید کند؟ این چیزی غیر از سر برآوردن نهایی یک جریان مقاومت مردمی از نوع حزب‌الله لبنان یا از نوع [[حشد الشعبی |حشدالشعبی عراق]] یا از نوع انصارالله یمن در سوریه نیست.