22 بهمن ۱۳۵۷: تفاوت میان نسخه‌ها

در فرهنگ‌ و رسوم مردمان جهان رایج است که بزرگترین روز تاریخ کشور خود را پاس داشته و وقایع، حوادث و رخدادهای آن روز بزرگ و گرامی را نسل به نسل منتقل کنند. و از چنین روزی با عنوان روز استقلال تعبیر کرده و برای آن احترام خاصی قائلند. در تقویم [[جمهوری اسلامی ایران]] روز 22 بهمن‌ماه سال 1357 ش، از مصادیق ایام‌الله است. ملت ایران در این روز بزرگ، بر حکومت مستبدانه و شاهنشاهی ۲۵۰۰ سالۀ [[رژیم پهلوی]] فائق آمده و با نصرت الهی، و رهبری [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]] و حضورشان در صحنۀ انقلاب، طمع شیرین پیروزی و استقلال را چشیدند. این روز، روز پیروزی خون بر شمشیر، رهایی ملت مسلمان ایران از چنگال [[استعمار]] و قدرت‌نمایی و اقتدار ایران و روز ذلت [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] و [[رژیم صهیونیستی|اسرائیل]] است.

پس از روی کار آمدن دولت بختیار، وی دولت خود را قانونی دانسته و در ۲۱ بهمن‌ماه سال ۱۳۵۷ ش، با هماهنگی انجام شده، قصد راه‌اندازی یک کودتا برای جلوگیری از روند پیروزی [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] را داشت. و با اعلام اینکه از ساعت چهار بعد از ظهر هیچ‌کس حق ندارد بیرون بیاید و حکومت نظامی است، سعی در ایجاد کودتا داشت.  

بار رسیدن خبر راه‌اندازی کودتا توسط دولت بختیار به [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]]، ایشان با صدور اعلامیه‌ای، '''«هیچ کس حق ماندن در خانه را ندارد، همه باید در خیابان باشند»'''، همۀ مردم را به خیابان‌ها دعوت کرد و حضور در این دعوت را حکم الهی بیان نمود. مردم در آن لحظات، خاطرۀ بدی از قتل و کشتار [[رژیم پهلوی]] داشتند و همۀ کوچه‌ها خلوت و عاری از جمعیت شده بود. با صدور اعلامیه توسط امام، بلافاصله این اعلامیه روی پلاکارد‌های بزرگ نوشته شد و از طریق بلندگو همه‌جا اعلام گردید و طی تماس تلفنی به اطلاع شهر‌ها و کشور‌های مختلف رسانده شد. در مدت بسیار کوتاهی اعلامیه در همه‌جا پخش شد. زمانی که حکم امام کلمه به کلمه و لحظه به لحظه خوانده می‌شد، در پوست و جان و استخوان افراد نفوذ کرده و شور و حرکت ایجاد می‌کرد. همه شهر‌ها این حکم را به‌عنوان حکم ولایی می‌دانستند. همه کوچه‌ها و خیابان‌ها مملو از جمعیت شد.

با صدور فرمان [[سید روح‌الله موسوی خمینی|امام خمینی]]، مردم با حضور میلیونی‌شان، توطئه [[رژیم پهلوی]] و حامیان غربی‌اش را، در راه‌اندازی کودتا و حکومت نظامی اعلام شده از سوی فرمانداری از ساعت چهار بعد از ظهر در روز 21 بهمن، که در حقیقت به دستور [[ایالات متحده آمریکا|آمریکا]] بوده تا نظامیان با تانک‌ها، و توپ‌ها و مسلسل‌ها داخل خیابان‌ها بیایند و برخی جاهای حساس، مانند منزل امام در دبیرستان علوی، و دیگر مراکز حساس [[قم]] بمباران شود، خثنی کردند و با حضور در خیابان‌ها شعار '''«هیهات منا الذله»''' را سر دادند. بختیار که با پیوستن [[همافران]] به جریان انقلاب و بیعت آنها با امام، کاملا مستأصل شده بود، تصمیم گرفت انبار‌های اسلحۀ نیرو‌های هوایی را، در محدودۀ پایگاه «فرح‌آباد»، بمباران کند. طرح عملیات بمباران، تا ساعت ۶ صبح روز ۲۲ بهمن، کامل شد. هدف بختیار، جلوگیری از دستیابی مردم به سلاح بود؛ اما مخالفت تعدادی از نظامیان با این طرح و البته، خطرات ناشی از این اقدام، اجرای آن را به بن‌بست کشاند. در همان حال، خبر سقوط انبار‌های مهمات ارتش و افتادن اسلحه به دست انقلابیون، در اتخاذ تصمیم لغو عملیات، بسیار مؤثر بود. این انبارها، ساعت ۸ صبح به دست مردم افتاده بود. ارتش تقریبا به صورت کامل به مردم پیوسته بود و تنها، واحد‌هایی از گارد شاهنشاهی، همچنان به درگیری و کشتار ادامه می‌دادند. هنوز ظهر روز ۲۲ بهمن‌ماه سال ۱۳۵۷ فرا نرسیده بود که این درگیری‌ها به اوج خود رسید<ref>[https://irdc.ir/fa/news/5593/%D9%86%D9%82%D8%B4%D9%87-%D8%B1%DA%98%DB%8C%D9%85-%D9%BE%D9%87%D9%84%D9%88%DB%8C-%D8%A8%D8%B1%D8%A7%DB%8C-%D8%A8%D9%85%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D9%85%D8%AD%D9%84-%D8%A7%D9%82%D8%A7%D9%85%D8%AA-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D نقشه رژیم پهلوی برای بمباران محل اقامت امام خمینی، وب‌سایت مرکز اسناد انقلاب اسلامی]. </ref>.