قزلباشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قزلباشیه''' يا صاحبان عمامه سرخ، فرقه‌ای از طرفداران شاه اسماعيل صفوی بودند.

این فرقه كلاه‌ها و عمامه های سرخ را به سر می‌گذاشتند. كلاه‌های قرمز، نشانه و آرمی از تاج سرخ سلطان حيدر به حساب می‌آمد كه دوازده تَرک به نام دوازده امام داشت.  

آنان در آناتولی پراکنده‌‏اند و مذهب‌شان ترکیبی از عقاید «[[نصیریه]]» است و نژاد آنها مخلوطی از کُرد و تُرک می‌‏باشد.

قزلباشیه موی سر را نمی‌‏تراشند و ریش‌ها را بلند می‌کنند و [[نماز]] پنج‏‌گانه را به جا نمی‌آورند و ماه رمضان [[روزه]] نمی‏‌گیرند، تنها دوازده روز از آغاز ماه محرم را روزه می‌‏گیرند و بر شهادت [[امام حسن]] و [[امام حسین]] می‌‏گریند.

ایشان معتقدند که خدا در [[علی بن ابی‌طالب|علی (علیه‎السّلام)]] تجسّم یافت چنانکه پیش از وی در بدن قدّیسان دیگر چون [[حضرت عیسی|حضرت عیسی (علیه‎السّلام)]] و [[حضرت موسی|حضرت موسی (علیه‎السّلام)]] و [[حضرت داود|حضرت داوود (علیه‎السّلام)]] حلول کرده بود. حضرت عیسی و [[حضرت مریم]] (علیهماالسّلام) را مظهر الوهیت می‏‌دانند و از بین نمازها، [[نماز شب]] را با آواز می‏‌خوانند و گاهی با نواختن آلات موسیقی برگزار می‏‌کنند و حضرت علی، حضرت عیسی، حضرت موسی و حضرت داوود (علیهماالسّلام) را مورد تقدیس قرار می‌‏دهند. از جمله عبادات ایشان؛ شبِ چراغ‌‏کشان است که آن را به ترکی «چراغی سوندیران» گویند و در آن تاریکی بر گناهان خود می‌‏گریند و اظهار پشیمانی می‌کنند. سپس تکه‏‌ای نان و کاسه‌‏ای از شراب گرفته نان را در آن می‌‏اندازند و بین حاضران تقسیم می‌کنند. کردهای قزلباش، گوسفندی را ذبح کرده و گوشتش را با نان و شراب بین مردم تقسیم می‌کنند. آنها به روحانیون خود «دده» می‏‌گویند و معتقدند که دده‌ها، واسطه‏‌ای بین خدا و انسان‌اند<ref>محمد جواد مشکور، ''فرهنگ فرق اسلامی''، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 ش، چ اول، ص 361 با ویرایش و اصلاح عبارات.</ref><ref>احمد حامد صراف، ''الشبک من فرق الغلاة فى العراق''، بغداد، سال 1954 م، ص 242- 245.</ref>.