ابوالسرائیه: تفاوت میان نسخه‌ها

نقل شده است که ابو السرايا وى را مسموم کرد، زيرا پس از شكست زهير بن مسيب، محمد بن ابراهيم مى ‏خواست غنايمى را كه در اين نبرد گرفته شده بود به تصرف خويشتن در آورد، ولى ابو السرايا چون خود را صاحب قدرت اصلى مى ‏دانست و محمّد را مانع كار خود مى ‏پنداشت، او را زهر داده از ميان برداشت.ابو السرايا چون به نام گرفتن حق [[اهل بيت رسول اللّه]] (ص) قيام كرده و به قول خودش مى ‏خواست خلافت را از [[عباسيان]] گرفته به [[آل على]] (ع) واگذارد، بر آن شد كه سيد علوى ديگرى را به جاى محمد بن ابراهيم برگزيند، پس پسرى كم سن و سال را كه محمد بن محمد بن زيد بن على بن حسين بن على (ع) نام داشت به امامت برگزيد. معلوم است كه خلافت محمّد، نامى بيش نبود و اين ابو السرايا بود كه به نام اهل بيت رسول اللّه (ص) حكومت مى‏ كرد. در اين زمان ابو السرايا سكه زد و بر روى درهم هاى خود اين آيه را نقش كرده بود: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ. <ref>سورة الصف، آیه 4.</ref> سپس ابو السرايا لشكرى آراسته قصد [[بصره]] و واسط كرد، در واسط سعيد حرشى كه از سوى حسن بن سهل فرمانرواى آن شهر بود با او جنگید، ولى از وى شكست خورد. پس از اين فتوحات، علويان در شهرهاى عراق و [[خوزستان]] منتشر شدند و امور آن بلاد را به دست گرفتند.سپس ابو السرايا، حسين بن حسن الافطس بن على بن حسين بن على بن أبي طالب را به [[مكّه]] فرستاد و محمد بن سليمان بن داوود بن حسن بن حسن بن على بن أبي طالب (ع) را به مدينه گسيل داشت.ابو السرايا پس از تصرف [[مداين]] و واسط اميرانى به [[يمن]] و [[حجاز]] و [[اهواز]] فرستاد. پس از شكستى كه در كوفه از هرثمه خورد، با هشتصد سوار گريخته روى به [[شوش]] نهاد و در آنجا نيز از سپاهيان حسن بن على مأمونى فرمانرواى خوزستان شكست يافته زخمى گشت و مى ‏كوشيد تا مگر خود را به زادگاهش رأس العين برساند، اما حمّاد كندغش در جلولا به وى رسيد و او را بگرفت و در نهروان به حسن بن سهل تحويل داد. حسن دستور داد  تا سر او را بريدند و جسدش را دونيم كردند و بر دو طرف [[جسر بغداد]] آویختند. (ربيع الاول سال 200 ه).