پرش به محتوا

تمیمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

۸۷۵ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۱
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «تَمیمیّه (یا: زُراریه) از فرق غلات شیعه و منسوب به زرارة بن اَعیُن تمیمی ( ـ ۱۵...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
تَمیمیّه (یا: زُراریه) از فرق غلات شیعه و منسوب به زرارة بن اَعیُن تمیمی ( ـ ۱۵۰ق). به همین دلیل زراریه هم خوانده می شوند.
تَمیمیّه (یا زُراریه) از فرق غلات شیعه و منسوب به زرارة بن اَعیُن تمیمی ( ـ ۱۵۰ق) است و به همین دلیل این فرقه زراریه هم خوانده می شوند.




به عقیدۀ اینان علم و قدرت و حیات و سمع و بصر برای خداوند حادث است و از ازل با او نبوده، بلکه حق‌ تعالی این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. ظاهراً فرقۀ تمیّه، از غُلات شیعه و فرقه‌ای منشعب از فرق ۲۳گانۀ سبائیه، همان فرقۀ تمیمیّه و تصحیف آن است.
==موسس==
ابو الحسن اشعری می گوید که موسس این فرقه شخصی به نام زرارة بن اعین است.<ref>ر.ک، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ابوالحسن اشعری، ج1، ص 103</ref>


ز فرق غلات و مشبهه ٔ شیعه. از اصحاب زرارهبن اعین می باشند و بهمین سبب زراریه هم نامیده می شوند. این فرقه علم و قدرت و حیات و سمع و بصر را برای خدای تعالی حادث می دانستند و در باب امامت نیز از واقفه بودند. (از خاندان نوبختی تألیف عباس اقبال ص 253).
==تاریخچه==


يا «زراريه» از غلاة و «مشبّهه»، پيروان زرارة ابن اعين تميمى در گذشته در 150 هجرى هستند.
او علم قدرت و حيات و سمع را براى خداى تعالى حادث مى‏دانست و در باب امامت از «واقفه» بود.
كشى مى‏نويسد: زرارة «1» در حدود سال 80 هجرى در دار الوليد كوفه مى‏زيست و از حواريين امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود.
كشى مى‏نويسد: زرارة «1» در حدود سال 80 هجرى در دار الوليد كوفه مى‏زيست و از حواريين امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود.
نجاشى مى‏نويسد كه: زرارة بن اعين بن سنسن، بنده آزاد كرده بنى عبد اللّه بن عمرو بن سمين بن اسعد بن همام بن مرة بن وهل بن شيبان بود و مردى قارى و فقيه و متكلم و شاعر و اديب بود.
نجاشى مى‏نويسد كه: زرارة بن اعين بن سنسن، بنده آزاد كرده بنى عبد اللّه بن عمرو بن سمين بن اسعد بن همام بن مرة بن وهل بن شيبان بود و مردى قارى و فقيه و متكلم و شاعر و اديب بود.
ابو جعفر محمد بن على بن حسين بن بابويه گفت: كتبى از زراره درباره استطاعت، جبر ديدم. كتاب «الاستطاعه و الجبر» تأليف زرارة است.
ابو جعفر محمد بن على بن حسين بن بابويه گفت: كتبى از زراره درباره استطاعت، جبر ديدم. كتاب «الاستطاعه و الجبر» تأليف زرارة است.
شيخ طوسى در «الفهرست» مى‏نويسد: نام وى عبد ربه، مكنى به ابو الحسن و مردى احول بود و در اصل بنده‏اى رومى بود كه او را مردى از
شيخ طوسى در «الفهرست» مى‏نويسد: نام وى عبد ربه، مكنى به ابو الحسن و مردى احول بود و در اصل بنده‏اى رومى بود كه او را مردى از
__________________________________________________
 
(1)- زرارة بن اعين شيبانى، از اصحاب حضرت باقر و حضرت صادق عليهما السلام بود و از بزرگترين رجال تشيع، در فقه و حديث و تفسير و كلام مشهور، و از اعاظم محدثين شيعه است. مرحوم شيخ عباس قمى، منتهى الآمال، ابن نديم، الفهرست، ريحانة الادب، ج 2، ص 371.
                         فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 124
                         فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص: 124
بنى شيبان آزاد كرد و جدّ وى سنسن در روم، راهب بود.
بنى شيبان آزاد كرد و جدّ وى سنسن در روم، راهب بود.
خط ۲۵: خط ۲۱:
زراره در اصل «سنى» و از فقهاى عامّه بود و سپس به مذهب حق كه «شيعه» باشد هدايت يافت.
زراره در اصل «سنى» و از فقهاى عامّه بود و سپس به مذهب حق كه «شيعه» باشد هدايت يافت.
گويند: زراره مردى خوش‏صورت و فربه و سفيد بود و چون به نماز جمعه مى‏رفت بر سر كلاهى سياه داشت و سجاده را در پيش چشم خود پهن مى‏كرد و در دست او عصايى بود و مردم در دو صف ايستاده به هيأت او مى‏نگريستند. متكلّمان شيعه از شاگردان اويند و گويند نود سال بزيست.
گويند: زراره مردى خوش‏صورت و فربه و سفيد بود و چون به نماز جمعه مى‏رفت بر سر كلاهى سياه داشت و سجاده را در پيش چشم خود پهن مى‏كرد و در دست او عصايى بود و مردم در دو صف ايستاده به هيأت او مى‏نگريستند. متكلّمان شيعه از شاگردان اويند و گويند نود سال بزيست.
==عقاید==
تمیمیه معتقدند که علم، قدرت، حیات، سمع و بصر برای خداوند حادث است و از ازل با او نبوده، بلکه حق‌ تعالی این صفات را بعدها برای خود خلق کرده است. این فرقه در باب امامت «واقفی»‌اند و امامت را تا امام هفتم می‌پذیرند و او را قائم آل محمد می‌دانند و بر آن‌اند که روزی ظهور خواهد کرد. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 124</ref> <ref>عباس اقبال آشتیانی، خاندان نوبختی، ص 253</ref>
confirmed
۵٬۹۰۷

ویرایش