پلورالیزم، رویکردی کلامی برای تقریب (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

با این توضیح می توان گفت که علم کلام از اقسام علوم حقیقی است و علم فقه از اقسام علوم اعتباری است که شارع مقدّس به عنوان قانون و شریعت آن را اعتبار کرده است.  

مبنای نظری این نگاه، اعتقاد به پلورالیزم و نسبیت گرایی در فهم حقیقت است که منشأ تفکر پلورالیزم دینی نیز شده است. هر چند تبیین های مختلفی از پلورالیزم دینی ارائه شده است که طبق برخی از آنها حتی فهم حقیقت محض برای انسان ناممکن دانسته شده است  اما با پذیرش برخی از قرائت های پلورالیزم می توان گفت که ادیان و مذاهب گوناگون با وجود تعالیم مختلفی که دارند همگی ظهور و نمودی از واقعیت هستند و هر یک به نوبه خود واقعیت را نشان می دهند.

به تعبیر دیگر همه ادیان و مذاهب حق بوده و به منزله راه های مستقیم برای رسیدن به واقع هستند  بنابراین پیروان ادیان و مذاهب گوناگون همگی در عمل به تعالیم و آموزه های دین و مذهب خود معذور بوده و هیچ کدام حق ندارد که دیگری را بر طریق باطل بداند زیرا حقیقت در انحصار مذهب خاصی نیست  و می توان گفت همه این مذاهب صراطهای مستقیم برای درک حقیقت اسلام اند.

عمده اشکال این مبنا از نگاه بیرونی، این است که ادیان و مذاهب مختلف، گاه ادعاهای متعارض با یکدیگر دارند مثلاً شیعه امامیه معتقد به امامت و ولایت به معنای زمامداری سیاسی و معنوی و سرپرستی امّـت اسلامی و همچنین معتقد به عصمت ائمه معصومین «علیهم السلام» است ولی اهل سنّت این ولایت و عصمت را برای ائمه «علیهم السلام» انکار می کنند و روشن است که دو ادعای متناقض در عرض هم نمی تواند هر دو مطابق با واقع و حق باشد زیرا لازمه اش پذیرش امکان جمع بین متناقضین است که عقلاً محال است.  

صرف نظر از اشکالاتی که به مبنای پلورالیزم دینی وارد است، این نگاه تقریبی، به پذیرش نسبی گرایی انجامیده  و در نهایت باعث سست شدن عقاید هر کدام از صاحبان مذاهب می گردد در حالی که منادیان تقریب، به تقریب مذاهب با حفظ آموزه های مذهب اعتقاد دارند و از نگاه آنان، دعوت به تقریب هیچ گاه نباید منجر به عقب نشینی از خطوط قرمز هر مذهب یا از بین رفتن آموزه های مذاهب گردد.