ابوالفتیان احمد بدوی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد احتمالاً در ۵۹۶ در فارس به دنیا آمد و در میان هفت یا هشت فرزند ظاهراً از همه کوچکتر بود.

مادرش فاطمه و پدرش علی (البَدْری) نام داشت اما از حرفه پدرش اطلاعی در دست نیست.

نسبش را به امام [[علی بن ابی طالب]] علیه السّلام رسانیده‌اند.

در اَوان جوانی همراه خانواده خویش به [[حج]] رفت و پس از چهارسال طی طریق به [[مکه|مکّه]] رسید.

آورده‌اند که او خود گویا به سبب جسارت در سوارکاری در مکه سرآمد شد و ـ بنابر روایات ـ لقب «عَطّاب» (سوار بی باک) و «غَضْبان» (ژیان) گرفت.

ابوالعباس که نام او بوده شاید تصحیفی از ابوالفتیان باشد که تقریباً به معنی عطّاب است.

بنابر بعضی منابع در ۶۳۳، طی سه مکاشفه پیاپی به [[عراق]] خوانده شد و همراه برادرِ مهترِ خویش، حسن آهنگ آن دیار کرد و با او مزار دوتن از اقطاب بزرگ احمد رفاعی و [[عبد القادر گیلانی|عبدالقادر گیلانی]] و نیز گروهی دیگر از اولیا را زیارت کرد.

حکایت می‌کنند که در عراق توانست فاطمه بنت بَرّی را که دختری سرکش بود و هرگز تن به مردی نداده بود رام گرداند اما پیشنهاد نکاح او را نپذیرفت.

این واقعه در ادبیات عامیانه عرب به صورت داستان عاشقانه دل انگیزی درآمده است و چه بسا که از اساطیر مصر باستان نیز مایه گرفته باشد.

در ۶۳۴ طی مکاشفه‌ای دیگر اشارت یافت که رهسپار طنطا در مصر شود. برادرش حسن از عراق به مکه بازگشت. در طنطا آخرین و مهمترین دوره زندگی احمد آغاز شد.

ایستادن بر فراز بام یادآورِ شمعون، زاهد ستون نشین است و سطوحیه یا اصحاب سطح (= بام نشینان) که نام پیروان احمد است، یادآورِ «ستون نشینان»، مریدان شمعونِ زاهد، است).

گویند که سلطان مملوک الظاهر بَیْبَرس (متوفی ۶۷۶)، که هم روزگار او بود  او را حرمت کرده و بر پایش بوسه زده است.

روزی پسری به نام عبدالعال به خدمت او رفت. در این حال شیخ در جستجوی دارویی برای چشمان نابینای او بود. این پسر از آن پس خلیفه (جانشین) او شد، ازینرو در ادبیات عامیانه از او به نام ابوعبدالعال یاد شده است.

آثار او عبارت‌اند از: دعایی موسوم به «حِزْب»؛ مجموعه ادعیه‌ای به نام «صَلَوات» که عبدالرحمان بن مصطفی عَیْدَرُوسی آن را با عنوان فتح الرحمان شرح کرده است؛«وصایا» که در برگیرنده مواعظ عام است.