عجارده: تفاوت میان نسخه‌ها

عجارده یا عجردیه‏ از فرق [[خوارج]] و پیروان عبد الكریم بن عجرد بودند.  

عبد الکریم عجرد در آغاز پیرو عطیه بن اسود حنفى بود. برخى نوشته‏ اند عبد الكریم بن عجرد نخست از یاران ابى بیهس بود و سپس با وى مخالفت كرد و سرانجام به حبس افتاد و در زندان بود كه دو تن از یارانش میمون و شعیب كه با یكدیگر در باب «مشیت خداوند» اختلاف كرده بودند،  براى حكمیت به او نامه نوشتند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 332 با ویرایش و اصلاح و جا به جایی عبارات و عناوین.

</ref>عجارده بزرگ ترین فرقه از فرق خوارج معرفی شده است؛ زیرا این فرقه پیروان مختلفی را به عنوان زیر مجموعه خود در برداشت.  

عبد الکریم شهرستانى ده فرقه از خوارج را به «عجارده» نسبت مى‏ دهد که نام آن‌ها عبارت است از: خلفیه، صلتیه، حمزیه، شعیبیه، میمونیه، اطرافیه، جازمیه، ثعالبه، شیبانیه.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 333 با ویرایش و اصلاح و جا به جایی عبارات و عناوین.

البته ابو الحسن اشعری و عبد القاهر بغدادی در آثار خود <ref>الاشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین، بیروت، دارالاحیا الثراث العربی، ص۲۴</ref>. <ref>البغدادی، عبدالقاهر بن طاهربن محمد، الفرق بین الفرق و بیان الفرقة الناجیة، بیروت، دارالآفاق الجدیده، ۱۹۷۷، الطبعةالثانیة، ص۱۸</ref>. <ref>البغدادی، عبدالقاهر بن طاهربن محمد، الفرق بین الفرق و بیان الفرقة الناجیة، بیروت، دارالآفاق الجدیده، ۱۹۷۷، الطبعةالثانیة، ص۵۴.</ref> 15 فرقه را  که عبارت است از: میمونیه  خلفیه حمزیه شعیبیه خازمیه معلومیه مجهولیه صلتیه ثعالبه اخنسیه معبدیه شیبانیه رشیدیه مکرمیه از انشعابات عجارده بر شمردند.

 

 

<ref>فخررازی، محمد بن عمر، اعتقادالمسلمین والمشرکین، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۲، ص۴۷</ref>.

همچنین عجارده متفق اند که كودكان هرگاه بالغ شدند باید به اسلام خوانده شوند و یا اسلام را توصیف نمایند و قبل از این باید از آن ها  دوری کرد. عجارده با ازارقه در یك مورد اختلاف دارند به این که ازارقه بردن اموال مخالفان را جایز می دانند، ولى عجارده معتقدند که بردن مال هیچ یك از آنان جایز نیست مگر این كه او را كشته و مال شان را به یغما بریم. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 332 با ویرایش و اصلاح و جا به جایی عبارات و عناوین.