حشویه: تفاوت میان نسخه‌ها

حشويه‏ لقبی طعن‌آمیز برای طیفی از گرایش های سیاسی ـ اعتقادی در تاریخ اسلام است که منسوبان به آن همواره از سوی مخالفان متهم به جهل و بی‌اعتنایی به روش های عقلانی بوده‌اند.  

حشو در لغت به معنى چيزهايى از پنبه و پشم و غير آن است که لحاف و بالش و تشک را با آن ها پر می کنند و همچنین به کلام زايد را که‏ در اداى مطلب واقع شود، حشو می گويند. <ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159

حشويه در اسلام لقب تحقيرآميزى است که بعضى از علماى کلام اسلام مانند «[[معتزله]]» به «ا[[صحاب حديث]]» دادند، زيرا اصحاب حديث غالبا قايل به «تجسّم» و «تشبيه» خداوند بودند. ديگر آن که حشويه را از آن جهت به اين لقب خواندند که [[احاديث]] روايت شده از [[رسول خدا (ص)]] که اصلى براى آن نيست، بدون تحقيق در کلام خود وارد کنند و جميع ايشان قايل به جبر و تشبيه ‏اند. در کتاب «هفتاد و سه ملت» نوشته شده است:

حشويه معتقدند که سخن گفتن در هر جاى که شنونده نباشد عبث و بيهوده و امر کردن در جايى که مأمورى نباشد بى ‏نتيجه است.

اکنون چون معلوم است در ازل آزال غير خداى ذو الجلال هيچ موجودى نبوده است «کان اللّه و لم يکن معه شي‏ء» خطاب مستطاب رب الارباب را مستمع کسى نبوده باشد، پس در خلوت خانه ازلى امر و نهى با که بود، «... وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ ...»[[سوره بقره]]، آیه 83. چون موسى نبود و [[فرعون]] نبود، خطاب حق با که بود.در رساله «معرفة المذاهب» آمده که حشويه معتقدند واجب و سنت و نقل هر سه يکى است، زيرا هر سه بر يک لفظ وارد است.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، ص 159