روایات معیت علی علیه‌السلام و حق و تفسیر آن: تفاوت میان نسخه‌ها

مطلب اول آن است که حق محض و حق مطلق و نامحدود و بسیط خدای سبحان است که در قرآن به این صورت یاد شد: ﴿ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّ مَا یدْعُونَ مِن دُونِهِ هُوَ الْبَاطِلُ وَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِی الْكَبیرُ﴾ <ref>سوره حج، آیه 62؛ سوره لقمان، آیه30.</ref> این مضمون برخی از آیات است که حق مطلق خداست. <ref>سوره حج، آیه6 ؛ سوره لقمان، آیه30.</ref> اما حق در نظام فعلی و نه نظام ذاتی، در بخش امکان و نه در بخش وجوب، در بخش ضرورت بالغیر نه در ضرورت بالذات، در بخش ضرورت‌های ذاتی نه ضرورت‌های ازلی، آن حق در قرآن کریم فرمود: ﴿الْحَقُّ مِن رَبِّكَ﴾ <ref>سوره بقره، آیه147؛ سوره آل عمران، آیه60.</ref> با آن ﴿ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ﴾ فرق فراوانی است به آن اندازه که بین واجب و ممکن فرق است، بین خالق و مخلوق فرق است. این حق همان است که برخی از اهل معرفت از آن به‌عنوان حق مخلوق‌به یاد می‌کنند ﴿الْحَقُّ مِن رَبِّكَ﴾ هر چه در جهان الهی و نظام هستی حق است از خداست مخلوق خداست. در بین انسان‌ها کسی که حق‌مدار است و حق‌محور است غیر از انبیا و اولیا و اهل‌بیت(علیهم‌السلام) کسی نیست.