confirmed
۵٬۹۲۲
ویرایش
جعفریه (پیروان ابوالفضل جعفر بن حرب همدانی): تفاوت میان نسخه‌ها
جعفریه (پیروان ابوالفضل جعفر بن حرب همدانی) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۵ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۴۳
، ۱۵ نوامبر ۲۰۲۱بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
==شرح حال== | ==شرح حال== | ||
جعفر بن حرب، متکلم معتزلی قرن دوم و سوم بود. وی در طبقه هفتم [[معتزله]] و از رؤسای [[معتزلیان بغداد]] و از شاگردان عيسى بن صبيح مردار و ابو الهذيل علاف به شمار مى رفت و در سال 236 هجری قمری درگذشت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 138</ref> وی را از زمره عابدان و زاهدان معرفی کرده اند و دارای روابطی با واثق عباسی (م: 232هـ. ق) بوده است.<ref>زرکلی خیر الدین، الاعلام قاموس التراجم، ج2، ص123</ref> <ref>ذهبی محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج9، ص219</ref> <ref>مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج2، ص 346</ref> | جعفر بن حرب، متکلم معتزلی قرن دوم و سوم بود. وی در طبقه هفتم [[معتزله]] و از رؤسای [[معتزلیان بغداد]] و از شاگردان عيسى بن صبيح مردار و [[ابو الهذيل علاف]] به شمار مى رفت و در سال 236 هجری قمری درگذشت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 138</ref> وی را از زمره عابدان و زاهدان معرفی کرده اند و دارای روابطی با واثق عباسی (م: 232هـ. ق) بوده است.<ref>زرکلی خیر الدین، الاعلام قاموس التراجم، ج2، ص123</ref> <ref>ذهبی محمد بن احمد، سیر اعلام النبلاء، ج9، ص219</ref> <ref>مقریزی احمد بن علی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، ج2، ص 346</ref> | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
==آرای اعتقادی== | ==آرای اعتقادی== | ||
''' صفات الهی''' | ''' صفات الهی''' | ||
رأی جعفر بن حرب در باره صفات الهی، همانند سایر معتزله است یعنی او نیز به عینیت صفات و ذات معتقد است و بر همین مبنا، منکر آن بود که خداوند از ازل سمیع و بصیر است، چرا که صفات سمع و بصر مستلزم وجود مسموع و مبصَر در ازل‌است، امری که با حدوث جهان منافات دارد. | رأی جعفر بن حرب در باره صفات الهی، همانند سایر معتزله است یعنی او نیز به [[عینیت صفات و ذات]] معتقد است و بر همین مبنا، منکر آن بود که خداوند از ازل سمیع و بصیر است، چرا که صفات سمع و بصر مستلزم وجود مسموع و مبصَر در ازل‌است، امری که با حدوث جهان منافات دارد. | ||
<ref>ابن‌حزم ابو محمد علی بن احمد، الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، بیروت، نشر محمد ابراهیم نصر و عبد الرحمن عمیره، سال 1405 قمری و 1985 میلادی ج ۲، ص ۳۰۹</ref> | <ref>ابن‌حزم ابو محمد علی بن احمد، الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، بیروت، نشر محمد ابراهیم نصر و عبد الرحمن عمیره، سال 1405 قمری و 1985 میلادی ج ۲، ص ۳۰۹</ref> | ||
''' اختیار انسان'''' | ''' اختیار انسان'''' | ||
جعفر مانند سایر معتزله، مدافع اختیار انسان بوده و جبر را به شدت رد می کرد و معتقد بود که رای معتقدان به جبر از همه مذاهب | جعفر مانند سایر معتزله، مدافع [[اختیار]] انسان بوده و [[جبر]] را به شدت رد می کرد و معتقد بود که رای معتقدان به جبر از همه [[مذاهب اسلامی]] و [[ادیان]] دیگر بدتر است. زیرا که همه فِرق فقط افعال نیک را به معبود خود نسبت می‌دهند و تنها اهل جبر هستند که از نسبت دادن افعال زشت به خداوند ابایی ندارند. <ref>قاضی عبدالجبار بن احمد، شرح الاصول الخمسة، قاهره، نشر عبد الکریم عثمان، سال 1408 قمری و 1988 میلادی، ج۱، ص ۷۷۷ـ ۷۷۸</ref> | ||
'''حسن و قبح عقلی''' | '''حسن و قبح عقلی''' | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
''' نظریه لطف''' | ''' نظریه لطف''' | ||
لطف یعنی وجوب فراهم کردن شرایط عمل به طاعت و ترک معصیت بدون مجبور کردن انسان، بر خدا، جعفر بن حرب در ابتدا معتقد بود که اگر خدا لطف خود را شامل حال کافران کند، آنان با اختیار خود ایمان می‌آورند، هرچند ثواب ایمان شان هم وزن کسانی که بدون لطف ایمان آورده اند نمی شود اما وی بعداً از این عقیده برگشت و همراه اکثر معتزله شد که ایمان آوردن کافران را وابسته به لطف الاهی نمی‌شمردند. همچنین وی توفیق و تسدید را لطف خدا می‌دانسته، اما آن‌ها را موجب اجبار انسان به طاعت خدا نمی‌شمرده است. <ref> اشعری علی بن اسماعیل، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلّین، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن، سال 1400 قمری و 1980 شمسی، ج۱، ص ۲۴۶</ref> | لطف یعنی وجوب فراهم کردن شرایط عمل به طاعت و ترک معصیت بدون مجبور کردن انسان، بر خدا، جعفر بن حرب در ابتدا معتقد بود که اگر خدا لطف خود را شامل حال [[کافران]] کند، آنان با اختیار خود ایمان می‌آورند، هرچند ثواب [[ایمان]] شان هم وزن کسانی که بدون لطف ایمان آورده اند نمی شود اما وی بعداً از این عقیده برگشت و همراه اکثر معتزله شد که ایمان آوردن کافران را وابسته به لطف الاهی نمی‌شمردند. همچنین وی توفیق و تسدید را لطف خدا می‌دانسته، اما آن‌ها را موجب اجبار انسان به طاعت خدا نمی‌شمرده است. <ref> اشعری علی بن اسماعیل، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلّین، چاپ هلموت ریتر، ویسبادن، سال 1400 قمری و 1980 شمسی، ج۱، ص ۲۴۶</ref> | ||
'''استطاعت(قدرت انجام فعل)''' | '''استطاعت(قدرت انجام فعل)''' | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
'''امامت'''' | '''امامت'''' | ||
جعفر بن حرب [[امامت]] را مانند جعفر بن مبشّر، از مصالح دین و شناخت آن را از مجرای عقل می‌دانسته است. این دو متکلم بر همین | جعفر بن حرب [[امامت]] را مانند جعفر بن مبشّر، از مصالح دین و شناخت آن را از مجرای عقل می‌دانسته است. این دو متکلم بر همین اساس امامت مفضول بر فاضل را جایز می دانستند، چرا که امامت با این تعریف برای اجرای اموری چون اقامه حدود و قضاوت و جنگ و سایر مسائل اجتماع است. پس قرار گرفتن این کار برعهده مفضول با وجود فاضل، بدون اشکال است. | ||
<ref> شهرستانی محمد بن عبد الکریم، الملل و النحل، بیروت، چاپ محمد سید کیلانی، سال 1404 قمری و سال 1986 میلادی، ج ۱، ص۱۶۰</ref>. | <ref> شهرستانی محمد بن عبد الکریم، الملل و النحل، بیروت، چاپ محمد سید کیلانی، سال 1404 قمری و سال 1986 میلادی، ج ۱، ص۱۶۰</ref>. | ||