رافضه: تفاوت میان نسخه‌ها

رفض به معنی ترک کردن است <ref>فراهیدی، خلیل بن احمد، کتاب العین، ج۷، ص۲۹.</ref> <ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۷، ص۱۵۶.</ref>  

و مفرد آن رافضه و جمع آن روافض است

این کلمه در اصطلاح اهل سنت بر کسانی اطلاق می‌شود که شیعه باشند یا عقائد مخصوصی از شیعه چون حبّ اهل بیت(علیهم السلام) در سینه شان باشد و نیز امیرالمومنین علی(علیه‌السّلام) را بر سایر خلفا افضل بدانند. اهل سنت و جماعت، عموم فرق شيعه را به سبب اين كه خلفاى سه ‏گانه را ترك نمودند، «رافضه» مى‏ خوانند. در منابع نوشته اند: چون زيد بن علی خواست خروج كند، قومى از شيعه  گرد او جمع شدند  و گمان می کردند که زید با اجازه [[امام صادق]] علیه السلام خروج کرده است. اما وقتی متوجه شدند که حضرت زید را از خروج منع کرده بود، از او روی گردان شدند. زید به آن ها خطاب کرد و گفت: «رفضتمونى» آيا مرا ترك مى ‏كنيد؟ از اين جهت ايشان را «رافضه» خواندند. و باز آورده اند که چون زيد بن على بن حسين بر هشام بن عبد الملك خروج كرد، لشكريان او که از شيعيان كوفه بودند، خلیفه اول را مورد طعن خود قرار دادند، اما زید آنان را از این کار منع کرد و آنان در اعتراض به زید او را ترک کردند و جز دویست نفر با او نماندند در این هنگام زید به افرادی که در حال ترک وی بودند گفت:  «رفضتمونى»؟ آن ها در پاسخ دادن: آرى و اين نام بر شيعه ماند و این اصطلاح اکنون از طرف اهل سنت به  چهار طايفه زيديه، اماميه، كيسانيه و اسماعيليه اطلاق می شود. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 199 باویرایش و اصلاح عبارات.</ref> <ref>اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلاميين و اختلاف المصلين، چاپ مصر،  ص 491</ref> <ref>ابن تیمیه، منهاج السنة النبوية فى نقص كلام الشيعة و القدرية، چاپ مصر، سال 1321 هجری قمری، منهاج السنة، ج 1، ص 6- 8 و 171.</ref> <ref>فخر رازی، اعتقادات فرق المسلمين و المشركين، به اهتمام على سامى النشار، چاپ قاهره، ص 52</ref> <ref>اسفرایینی شهفور، التبصیر فی الدین، تحقیق شیخ محمد زاهد بن الحسن الکوثری، چاپ مصر، سال 1940 میلادی، ص 75</ref>