فقه مقارن، به مثابه رویکردی برای تقریب: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از شایع ترین معانی تقریب، تأکید بر مشترکات بین مذاهب است که مقدمه اش تبیین مشترکات بین مذاهب اسلامی است. در این نگاه مشترکات فقهی بین مذهب شیعه و مذاهب دیگر روشن تر گردیده و برخی از سوء تفاهمات که منشأ اختلاف بین مذاهب و جزء موانع تقریب به شمار می رود برطرف می گردد.

برای نمونه یکی از اشکالاتی است که ممکن است پیروان مذاهب اهل سنّت و جماعت به مذهب شیعه داشته باشند و حتی اهل سنّت سلفی آن را نوعی شرک بپندارند مسأله فقهی سجده بر مهر است در حالی که اگر با نگاه فقه مقارن مبانی فقهی این فرع فقهی روشن شود، و ادله وجوب سجده بر خاک یا آن چه که از جنس خاک باشد و همچنین تأسی به سنّـت رسول اللّه «صلی اللّه علیه و آله» در این زمینه تبیین گردد، جایی برای اشکال باقی نمانده و رفع اتّهام  و شبهه از ساحت مذهب شیعه می گردد و این خود، قدمی به سوی هموار ساختن مسیر تقریب بین مذاهب به شمار می رود.

نمونه دیگر مسأله جنجالی عقد متعه است که بر اساس ادلّه قرآنی و سنّت نبوی، شیعه امامیه آن را جایز می داند. روشن است که اگر با نگاه فقه مقارن به این مسأله نگریسته شود و مبانی فقهی بحث، از نگاه مذاهب مختلف اسلامی روشن گردد، استدلالهای مذهب امامیه برای این مسأله با استدلالهای مذاهب دیگر مقایسه شده و قوّت یا ضعف استدلالهای طرفین روشن می گردد. این خود، روشی است که اتّهام ها و سوء تفاهمات در مسأله عقد متعه را از  مذهب شیعه امامیه برطرف کرده و راه تقریب را هموار می کند.