متوسمیه: تفاوت میان نسخه‌ها

متوسمیه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۷ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۴۶

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۲۷ آوریل ۲۰۲۲

بدون خلاصۀ ویرایش

Hadifazl

Writers، confirmed، مدیران

۸۸٬۱۲۶

ویرایش

@@ خط ۲: / خط ۲: @@
 ==معنای لغوی توسم==
-توسم در لغت به معنى دیدن چیزى از روى هوش و فراست و به علامت پى بردن است. عرب چنین مثال می زند: توسّمت فیه الخیر. یعنى خیر را در او دیدم.
+توسم در لغت به معنى دیدن چیزى از روى هوش و فراست و به علامت پى بردن است. عرب چنین مثال می‌زند: توسّمت فیه الخیر. یعنى خیر را در او دیدم.
 ==پندهای متوسمیه==
-متوسمیه می‌گویند که هوش با خود دار و گوش با دل دار و هر چه دل گوید به جاى آور. پند نگاه‌دار که دل آئینه عیب نما است و اگر دل پاک و نورانی باشد،  آماده دریافت الهامات ربانی خواهد شد. زیرا دل تاریک گرفتار زنگار طبیعت انسانی می شود و جز گناه و معصیت چیز دیگری جذب این دل نخواهد شد چنان که [[رسول خدا(ص)]] فرمود: (دل) دم به دم (محل) فرود ملک است از فلک، یا فرود شیطان است. قوله صلى اللّه علیه و سلم: ان للشیطان لمة بقلب ابن آدم و الملک لمة. پس مى ‏باید دانست که حاکم دل انسان است نه قرآن و خبر(حدیث)
+متوسمیه می‌گویند که هوش با خود دار و گوش با دل دار و هر چه دل گوید به جاى آور. پند نگاه‌دار که دل آئینه عیب نما است و اگر دل پاک و نورانی باشد،  آماده دریافت الهامات ربانی خواهد شد. زیرا دل تاریک گرفتار زنگار طبیعت انسانی می‌شود و جز گناه و معصیت چیز دیگری جذب این دل نخواهد شد چنان که [[رسول خدا(ص)]] فرمود: (دل) دم به دم (محل) فرود ملک است از فلک، یا فرود شیطان است. قوله صلى اللّه علیه و سلم: ان للشیطان لمة بقلب ابن آدم و الملک لمة. پس باید دانست که حاکم دل انسان است نه قرآن و خبر(حدیث)
 این حدیث در جامع الصغیر سیوطى آمده است: ان للشیطان لمة بابن آدم و للملک فأما لمة الشیطان فإیعاذ بالشر و تکذیب بالحق و أمّا لمة الملک فإیعاذ بالخیر و تصدیق بالحق فمن وجد ذلک فلیعلم انه من اللّه تعالى فلیحمد اللّه و من وجد الاخرى فلیتعوّذ باللّه من الشیطان. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال  1372 شمسی، چاپ دوم، ص 389 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> <ref>هفتاد و سه ملت يا اعتقادات مذاهب، كتابى بى‏نام مربوط به قرن ششم با تصحيح محمد جواد مشكور، تهران، سال 1341 هجری شمسی، ص 55.</ref> <ref>سیوطی جلال الدین، الجامع الصغير، ج 1، ص 322.
 </ref>