میمونیه: تفاوت میان نسخه‌ها

میمون معتقد بود کودکانی که دارای پدر و مادر مشرک هستند، داخل [[بهشت]] می شوند. ولی [[امام علی]]، [[طلحه]]، [[زبیر]]، [[عایشه]] [[عثمان]] و نیز کسانی که مرتکب کبیره می شوند، [[کافر]] هستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 434 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref> <ref>بغدادی عبدالقاهر، الفرق بین الفرق، ص 303</ref> میمون چون مجوسیان زناشویى جد را با دخترِ پسر و دخترِ پسرِ برادر و خواهر جایز مى‌دانست و معتقد بود که نام زنانی که خداوند زناشویى با آنان را حرام کرده از قرار ذیل است.

1.مادران، 2.دختران، 3.خواهران، 4.عمه ‏ها، 5.خاله ‏ها، اما خداوند ازدواج با دختران برادر، دختران خواهر، دختر پسر، دختر دختر، دختر فرزندان برادر، دختر فرزندان خواهر را منع نکرده است.<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 434 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref> <ref>مقدسی مطهر،البدء و التاریخ، ج 5، ص 138</ref> كرابیسى می‌نویسد که میمونیه از «خوارج» بودند و مانند «عجارده» [[سوره یوسف|سوره یوسف]] و نیز [[سوره حم]] را از [[قرآن]] نمى ‏دانستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 434</ref> <ref>مقدسی مطهر،البدء و التاریخ،، ج 5، ص 138</ref>ابوعثمان عراقى می‌نویسد که«میمونیه» نكاح با جدات و دختران اولاد را جایز مى‌دانستند و می‌گفتند که حرمت ایشان به نص كتاب ثابت نشده است. همچنین می‌گفتند که جایز نیست جهان از امام خالی باشد و هر کسی که جناب [[ابوبکر]] را دوست و [[علی علیه السلام]] را دشمن بدارد او شایسته امامت است و فرقی نمی کند که این شخص قرشی باشد یا غیر قرشی. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 434 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref>[[فخر رازی]] می‌نویسد میمون می‌گفت شرور از خدا نیست. <ref>فخر رازی،اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین، ص 52</ref> <ref>جرجانی میر سید شریف، تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم، ص 192</ref> <ref>ابن حزم، الفصل فی الملل و الاهواء و  النحل، ج 3، ص 126</ref> ا<ref>بن اثیر، اللباب فی تهذیب الانسان، ج 3، ص 285</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص 177</ref> <ref>بغدادی عبدالقاهر، الملل و النحل، ص 68</ref>