حنین: تفاوت میان نسخه‌ها

در آيه شريفه، پس از اشاره به مغرور شدن مسلمانان به زيادي جمعيت و بي‌فايده بودن آن، با لحن ملامت‌آميزي مي‌فرمايد: «وَضَاقَتْ عَلَيْكمُ الأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ ثُمَّ وَلَّيْتُم مُّدْبِرِينَ<ref>همان.</ref>»؛ «چنان ترسيديد و شكست خورديد كه زمين با آن همه وسعتش بر شما تنگ شد، سپس به دشمن، پشت كرديد و گريختيد.»

آري، اكثر مسلمانان فرار كردند، در حالي كه اكثر آنان مي‌دانستند فرار از جنگ، [[حرام]] است، و قرآن فرموده است: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِذَا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كفَرُواْ زَحْفاً فَلاَ تُوَلُّوهُمُ الأَدْبَارَ، وَمَن يُوَلِّهِمْ يَوْمَئِذٍ دُبُرَهُ إِلاَّ مُتَحَرِّفاً لِّقِتَالٍ أَوْ مُتَحَيِّزاً إِلَي فِئَةٍ فَقَدْ بَاء بِغَضَبٍ مِّنَ اللّهِ وَ مَأْوَاهُ جَهَنَّمُ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ<ref>آیه 15 سوره انفال.</ref>»؛ «اي كساني كه ايمان آورده‌ايد! هنگامي كه با كافران در ميدان نبرد روبه‌رو شويد، به آنها پشت نكنيد (و فرار نكنيد) و هر كس در آن هنگام به آنها پشت كند مگر آنكه هدفش كناره‌گيري از ميدان براي حمله مجدّد يا به قصد پيوستن به گروهي (از مجاهدان) بوده باشد (چنين كسي) به غضب خدا گرفتار خواهد شد و جايگاه او [[جهنم]] بوده و چه بد جايگاهي است! »

با وجود نهي قرآن از فرار و تهديد فراركنندگان به عذاب [[دوزخ]]، متأسفانه مسلمانان من جمله ابوبكر و [[عمر]] فرار كردند و جز چند نفر باقي نماندند.