صهیونیسم در فرایند بحران های گذشته و چالش پیش رو (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

واژه صهيونيسم، از آن جهت كه به گرايش‏ها و سازمان‏هاى سياسى ناهمگونى اشاره دارد، اصطلاحى است كه به دشوارى مى‏توان از آن، تعريف جامعى ارائه داد. اين اصطلاح، معمولاً همراه با یک صفت به كار مى‏رود كه قلمرو معناى آن را محدود مى‏سازد، مانند: صهيونيسم كارگرى، صهيونيسم مسيحى، صهيونيسم فرهنگى. مشهورترين تقسيم صهيونيسم، طبقه‏بندى آن به دو بخش سياسى و مذهبى است. صهيونيسم مذهبى، بیشتر به وسيله عرفاى يهودى بيان شده و به آرزوى بزرگ و انتظار قائم يهوديّت مربوط مى‏شود. اين صهيونيسم، برانگيزنده سنّت زيارت ارض مقدس و حتى سبب ايجاد يك كانون روحانى و نشر اعتقاد و فرهنگ يهودى در سرزمين صهيون بود و هرگز به دشمنى با مسلمانان كه خود را به عنوان وابستگان به ذريه ابراهيم و پيرو دين او تلقى مى‏كردند، برنخاست. صهيونيسم مذهبى، بيگانه و به دور از هر نوع برنامه سياسى براى ايجاد يك دولت و يا هر نوع سلطه‏اى بر فلسطين است. آنها هرگز رفتارى که نشان‌دهنده علاقه به درگيرى با مردم عرب (مسلمان يا مسيحى) باشد از خود نشان ندادند.<br>

امّا صهيونيسم سياسى كه با تئودور هرتسل(هرتصل) شكل گرفت، نسبت به خدا شكاك است و حتى عليه يهوديانى كه يهوديّت را به عنوان يك مذهب تعريف مى‏كنند، مبارزه مى‏كند. از ديدگاه صهيونيسم سياسى، يهوديان قبل از هر چيز، يك قوم هستند و از این رو، غيرقابل ادغام و جذب در ملّت‏هاى دیگر می¬باشند و باید در يك سرزمین خالى و بى‏مدّعى، مستقر شوند و اين مفهوم، گوياى اين مطلب است كه نبايستى به مردم بومى(فلسطینی) اهميّت داد و آنها را به حساب آورد و این موضوع، زمینه بحران‏های متعددی را برای صهیونیسم فراهم آورده، اما این بحران‏ها چیست؟ مقاله حاضر مى‏کوشد تا ضمن بررسی بحران‏های گذشته، چالش‏های پیش روی صهیونیسم را معرفی کند. <br>