مراقبه: تفاوت میان نسخه‌ها

مراقبه در اصطلاح عبارت است از متوجه و ملتفت خود بودن در جمیع احوال، تا از آنچه بدان عازم شده و عهد کرده تخلف نکند.» <ref>بحرالعلوم سید مهدی، رساله سیر و سلوک (تحفة الملوک)، ص۱۵۰.‏</ref> همچنین مراقبه به معنای در نظر گرفتن مراقِب، و توجه دادن فکر به‌سوی او می‌باشد و هر کسی از انجام کاری به سبب رعایت دیگری دوری جوید، گفته می‏‌شود: فلانی را مراقبت کرد. <ref>عارف سید محمد صادق، راه روشن، ترجمه المحجة البیضاء فیض کاشانی، ج۸، ص۱۹۳.</ref>

 

مُراقبه اصطلاحی در [[عرفان اسلامی]] و مربوط به  حوزه  دین و اخلاق بوده و دارای قدمتی طولانی است و به معنای مواظبت بر تمامی اعمال، گفتار و اندیشه‌ها برای سرپیچی نکردن از دستورهای الهی است.اگر بخواهیم برای سلوک سه مرحله مشارطه، مراقبه و محاسبه در نظر بگیریم، مراقبه مرحله دوم از آن مراحل است. در متون اخلاق اسلامی، پیشینه‌ مراقبه به «مرابطه» باز می‌گردد که عبارت است از نگهبانی و مواظبت [[عقل]] از [[نفس]]. <ref>بحرالعلوم سیدمهدی، رساله سیر و سلوک (تحفة الملوک)، ص۱۵۰.‏</ref> علمای اخلاق با استناد به برخی از آیات و روایات، مراقبه را از ضروریات سلوک می‌دانند.علاوه بر این، کلمه مراقبه متعلق به ادبیات عرفانی اسلامی است، اما در چند دهه اخیر، برخی از علاقه‌مندان به ادیان شرقی، برای اصطلاحاتی همچون مدیتیشن (Meditation) ،چن و یا ذن (Zen)، به غلط از اصطلاح تخصصی مراقبه استفاده می‌کنند. <ref>ر.ک. مجله معرفت ادیان، مقاله بررسي تطبيقي مفهوم و حقيقت «مراقبه» در عرفان اسلامي و عرفان بودايي».</ref>  

 

</ref> <ref>بحرالعلوم سید مهدی، رساله سیر و سلوک، ۱۴۲۵ق، ص۱۵۰.</ref>

[[امام علی علیه السلام]] افرادی را که نسبت به مراقبه بدون توجه بودند، سرزنش می‌نمودند.<ref>شیخ کلینی محمدبن یعقوب،الکافی، ج۸، ص۲۵۶.</ref>و باز از مولای متقیان علیه السلام نقل شده است که فرمود:خودت از نفس خودت مراقبت کن. <ref>تمیمی آمدی، عبدالواحد، غرر الحکم و درر الکلم، ص۲۳۵.</ref> حضرت همچنین می‌فرماید:خدا رحمت کند بنده‌ای که مراقبت الهی را به جای بیاورد.<ref> شیخ کلینی، الکافی،  ج۸، ص۱۷۲.</ref>     

 

علما در تعریف مراقبه نوشته اند:«مراقبه عبارت است از توجه و التفات به خود داشتن در تمام زمان‌ها و تمام احوال تا از آنچه به آن قصد و عهد کرده تخلف نکند.<ref>بحرالعلوم سید محمدمهدی؛ رساله سیر و سلوک (تحفة الملوک)، انتشارات علامه طباطبایى، چاپ چهارم،  سال ۱۴۱۸ ق، ص ۱۵۰.</ref> همچنین نوشته‌اند: «مراقبه یعنی کشیک نفس را کشیدن که مبادا اعضا و جوارح را به خلاف وا دارد و عمر عزیز را که هر آنی از آن بیش از تمام دنیا و هر آنچه در آن است، ضایع کند.<ref>بهاری شیخ محمد، آداب مراقبه، وبگاه حوزه</ref>

بنابراین، علمای اخلاق بر مراقبه تأکید فراوان داشته و با استناد به آیات و روایات، آن را از پایه‌های سلوک می‌دانند. <ref> تهرانی سید محمد حسین حسینی، رساله لب اللباب، ۱۴۲۶ق، ص۱۱۳.</ref> <ref>فیض کاشانی ملامحسن، ترجمه المحجة البیضاء، ۱۳۷۹ش، ج۸، ص۱۹۱ و ۱۹۲.</ref>

4.عالی‌ترین مرتبه مراقبه آن است که سالک؛ خدا را ناظر اعمال خود ببیند و جمال الهی اش را مشاهده کند.<ref>تهرانی سید محمد حسین، رساله لب اللباب، ۱۴۲۶ق، ص۱۴۴ و ۱۴۵.</ref>