شیبانیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''شیبانیه''' از فرقه‌های منشعب شده از [[خوارج]] هستند که پیروان شیبان بن سلمه‌اند. نام دیگر فرقه را سیانیه دانسته‌اند.

<ref>شهفور اسفراینی، التبصیر فی الدین، ص57</ref> <ref>سید علی جرجانی، تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم، ص106</ref> <ref>نشوان حمیری،  الحور العین ص172</ref> <ref>عبدالقاهر بغدادی، الفرق بین الفرق،  ص118</ref> <ref>ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج2، ص220</ref> <ref>اشعری ابوالحسن،  مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص180</ref> <ref>شهرستانی عبدالکریم، الملل و النحل، ج1، ص119</ref> <ref>حمد بن علی مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار،  ج2، ص</ref> <ref>شمس الدین محمد آملی،  نفائس الفنون فی عرایس العیون،  ج2، ص274

شیبانیه از فرق منشعب شده از ثعالبه یاد شده‌اند. ثعالبه نیز خود از انشعابات عجارده بودند. بیشتر طرفداران این فرقه را از قبیله وائل تشکیل می‌دادند. اهم اعتقادات آنان، جبر و عدم اختیار در افعال انسان بوده است. آنان در صفات خدا قایل به تشیبه هستند. همین عقیده سبب شد تا سایر فرق اهل سنت و خوارج این گروه را تکفیر کنند. <ref>ر.ک. دانش نامه جهان اسلام، نشر بنیاد دایره المعارف اسلامی،  ج 1 ص 5460</ref>  

این فرقه نخستین گروهی هستند که قائل به تشبیه خداوند به مخلوقات شدند و این قول توسط ایشان احداث شده است.<ref>شهفور اسفراینی، التبصیر فی الدین، ص57</ref> <ref>سید علی جرجانی، تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم، ص106</ref> <ref>نشوان حمیری،  الحور العین ص172</ref>  <ref>عبدالقاهر بغدادی، الفرق بین الفرق،  ص118</ref> <ref>ابن اثیر، اللباب فی تهذیب الانساب، ج2، ص220</ref> <ref>اشعری ابوالحسن،  مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ج1، ص180</ref> <ref>شهرستانی عبدالکریم، الملل و النحل، ج1، ص119</ref>  <ref>احمد بن علی مقریزی، المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار،  ج2، ص355</ref> <ref>شمس الدین محمد آملی،  نفائس الفنون فی عرایس العیون، ج2، ص274</ref>

به همین جهت دیگر «ثعالبه» و اهل سنت بلکه همه خوارج حکم کفر او را صادر کردند و وی را برای یاری با ابومسلم کافر شمردند. کسانی که از ثعالبه او را کافر شمردند، «زیادیه» یاران زیاد بن عبدالرحمن بودند. شیبانیه معتقد بودند که شیبان از گناهان خود توبه کرد، ولی «زیادیه» گفتند که گناهان او ستم‌های وی به مردم است که با توبه از میان نمی‌رود، زیرا همان‌سان که ابومسلم را در جنگ با امویان یاری کرد، وی را در نبرد با «ثعالبه» مساعدت نمود. شیبانیه خلافت زنان و امامت ایشان را جایز و خروج بر پادشاه ستمگر را روا می‌شمرند. <ref>محمد جواد مشکور،  فرهنگ فرق اسلامى، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ  اول،  ص266</ref>