نعمانیه: تفاوت میان نسخه‌ها

نوشته اند که وى از چهرهاى معروف شیعه امامیه [[كوفه]] و از یاران [[امام صادق|امام صادق (علیه السلام)]] بود. [[شیخ طوسى|شیخ طوسى]] او را گاهى از یاران [[امام جعفر صادق]] (ع) و گاهی از اصحاب [[امام موسى كاظم]] (ع) شمرده است و می گوید که مخالفانش او را شیطان الطاق لقب داده‌اند. وى در طاق محامل در [[كوفه]] دكان داشت و شیخ طوسى و نجاشى از وى كتب بسیارى را روایت كرده‏ اند.

[[ابوالحسن اشعرى]] از این فرقه به عنوان شیطانیه نام می برد و می‌نویسد: آن ها پنداشتند كه خداى عالم در نفس خود جاهل نیست لكن عالم به اشیاء است و آن ها را تقدیر و اراده مى ‏كند و پیش از آن كه آن ها را تقدیر و اراده كند علم به آنها نداشته است. [[عبدالقاهر بغدادى]] مى‏ نویسد مؤمن الطاق رشته امامت را از على (ع) به فرزندش موسى بن جعفر (ع) كشانید و از «قطعیه» بود. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 446 با ویرایش و اصلاح عبارت</ref>

مومن الطاق معتقد بود که حركات همان افعال آفریدگان است زیرا خداوند به آن ها امر به فعل كرده است و نیز گفتند که معارف همه اضطرارى است. شهرستانى نقل می کند که مؤمن الطاق می‌گفت که خداوند نورى از نورها به صورت آدمى است.

نعمان دارای آثار مختلفی بود او کتاب به نام افعل و لا تفعل نوشته و در آن کتاب می گوید

فرقه ‏هاى بزرگ عالم به چهار گروه تقسیم می شوند 1. [[قدریه]] 2. [[خوارج]]3. عامه( سفیان) 4. [[شیعه]]  

نام دیگر کتاب های نعمان از قرار زیر است.

کتاب بر رد خوارج.

مناظرات با [[ابی حنیفه]] و [[مرجئه]].

<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ اول، ص 446</ref>

<ref>شهرستانی، عبدالکریم،الملل والنحل، ج1، ص219.

</ref> <ref>اشعری ابوالحسن، مقالات الاسلاميين و اختلاف المصلين، مصر، صفحات 37- 42- 51.</ref> <ref>نجاشى ابو العباس، احمد بن على بن احمد بن العباس، رجال، چاپ بمبئى، سال 1317 هجری قمری، ص 228.</ref> <ref>شيخ طوسى، الفهرست، ص 131.</ref> <ref>ابن حزم الاندلسی، الفصل فى الملل و الاهواء و النحل، 5 جلدی،  مصر، سال 1347 هجری قمری،  ج 4، ص 92.</ref> <ref>مامقانی شیخ عبدالله، تنقيح المقال فى علم احوال الرجال، 3 جلدی، نجف اشرف، ج 3، ص 160.</ref> <ref>اشعری قمی سعدبن عبدالله، المقالات و الفرق، تحقيق  محمد جواد مشكور،  تهران، سال 1963 میلادی، ص 227- 229.</ref>