احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن ابراهيم بن ابي رافع صيمري، (حدود 285 – قبل 385ق)ابوعبدالله. فقيه و محدث امامي در نيمه دوم سده چهارم هجري. ولادت و وفات او روشن نيست. كهن‏ترين استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمي»(م.ح310ق) است كه ظاهراً تا رأس سده چهارم يا اندكي بعد از آن حيات داشته است، بنابراين وي در آن زمان از رشد كافي برخوردار و توانايي نقل حديث را داشته است، از اين رو ولادت او مي‏بايست در اواخر سده سوم روي داده باشد. در باره تاريخ وفات او تنها مي‏دانيم كه وي از اساتيد «ابن غضائري»(م411ق) و «شيخ مفيد»(م413ق) بوده است، بنابراين مرگ او تقريباً در اواخر سده چهارم و احتمالاً در بغداد اتفاق افتاده است. همچنين به گواه اينكه معاصر او «تلعكبري»(م385ق) احتراماً از او نقل حديث مي‏كرده، در مي‏يابيم كه وي از نظر سني كمي بزرگ‏تر از تلعكبري بوده و پيش از او وفات يافته است. وي از دودمان «آل ابي‏رافع» است كه در ترويج فرهنگ شيعه نقش اساسي داشتند. مؤسس اين سلسله «ابورافع» است كه غلام آزاد شده رسول گرامي اسلام(ص) و از ياران نزديك علي بن ابيطالب(ع) و امام حسن(ع) بود. نسب او به «عبيد الله بن عازب» برادر «براء بن عازب انصاري صيمري» مي‏رسد. عبيدالله كاتب اميرالمؤمنين(ع) و نخستين تدوين‏گر نام ياران علي(ع) بود و در جنگ‏هاي بسياري نيز با آن امام مشاركت داشت. وي اصالتاً اهل كوفه بود اما در بغداد سكونت دائم داشت و در همانجا پرورش يافت. تحصيلات خود را در بغداد گذراند و در فقه و حديث تبحر يافت. وي فردي با ديانت، راستگو و داراي اعتقاد سالمي بود. از اساتيد معروف او «احمد بن علويه اصفهاني»(م320ق)، «محمدبن يعقوب كليني»(م329ق)، «علي بن محمد بن يعقوب كسائي»، «احمد بن محمد بن سعيدبن عقده»(م333ق) و «محمد بن همام اسكافي»(م336ق) هستند. وي همچنين نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زياد» حديث شنيده است. پس از آن در بغداد شاگردان چندي تربيت كرد كه معروف‏ترين آنها «شيخ مفيد»، «ابن غضائري»، «ابوطالب بن عزور» و «احمدبن عبدون»(م423ق) هستند. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسي تلعكبري»(م385ق) و «ابوالمفضل شيباني»(م387ق) هستند. وي تأليفاتي داشته كه برخي از آنها چنين‏اند: «الكشف فيما يتعلق بالسقيفه»، «الاشربه و ما حلل منها و ما حرم»، «الفضائل» در باره فضيلت اهل‏بيت(ع)، «الضعفاء»(در باره تاريخ ائمه)، «السرائر»(در باره مطاعن خلفاء)، و «كتاب النوادر»(در باره تازه‏هاي حديث).