احمد بن جعفر بن محمد بن ابراهیم بن موسی بن جعفر: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن جعفر بن محمد بن ابراهیم بن موسی بن جعفر، (حدود 295 – بعد 370ق) سید ابوجعفر علوی حیری. محدث شیعی. از اعقاب امام موسی كاظم‌علیه السلام. وی در اواخر سده سوم هجری(حدود 295ق) چشم به جهان گشود زیرا «حمید بن زیاد نینوایی»(م310ق) از اساتید او بوده و طبعاً وی در زمان اخذ روایت از استادش، از سن كافی(حدود 15 سال) برخوردار بوده است. وفات او نیز اگرچه به درستی روشن نیست اما این اندازه معلوم است كه برخی از شاگردان بغدادی او در 370هجری از او حدیث شنیده‏‌اند، بنابراین وفات او بعد از این تاریخ روی داده است. از نسبت «حیری» ممكن است چنین استنباط شود كه وی اهل یكی از روستاهای نیشابور به نام «حیره» است، اما این برداشت، صحیح نیست زیرا بیشتر شخصیت‏ های آنجا از رجال اهل‌‏سنت هستند و این، با علوی ‏بودن او سازگار نیست. بنابراین باید گفت كه وی اهل «حیره» در یك فرسخی كوفه نزدیك نجف، است و از همین ‏جا این احتمال تقویت می‏‌شود كه وی بخشی از تحصیلات خود را در كوفه گذرانده باشد، چنانكه شاگردی او نزد «حمید بن زیاد» می‌‏تواند گواه این مطلب باشد زیرا حمید اهل كوفه بوده است. وی پس از آن به بغداد آمد و شاگردان چندی تربیت نمود. پدرش «جعفر بن محمد بن ابراهیم موسوی» از راویان حدیث بود و فاصله سنی او با پسرش چندان زیاد نبود از این‌رو هر دو از «حمید بن زیاد» روایت دارند، چنانكه هر دو استاد «هارون بن موسی تلعكبری»(م385ق) نیز بودند و تلعكبری از پدر در سال 360هجری و از پسر در 370هجری حدیث شنیده است. از شاگردان و اساتید دیگر او چیزی در منابع نیامده است چنانكه از او اثر تألیفی نیز گزارش نشده است.