طبری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابوجعفر محمد بن جریر طبری''' در ۲۲۴ قمری در [[آمل]] دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی خود را در زادگاهش فراگرفت. خود او در‌این‌باره می‌گوید: در هفت سالگی [[قرآن]] را حفظ کردم در هشت سالگی برای مردم نماز گزاردم و در ۹ سالگی پاره‌ای از [[احادیث]] را نگاشتم. وی بعد از ۱۲ سالگی برای ادامه تحصیل به [[ری]] که یکی از بزرگ‌ترین شهرهای [[ایران]] به شمار می‌رفت و از نظر آموزش علوم زمان سرآمد شهرهای دیگر بود، مهاجرت کرد. بعد از فراگیری [[حدیث]] و بسیاری از علوم دیگر نزد استادانی مانند محمد بن اسحاق واقدی رهسپار [[بغداد]] شد. این تاریخ دان اندیشمند برای فراگیری علوم به کشورها و شهرهای مختلفی از جمله [[مصر]]، [[شام]] و [[بیروت]] رفت.  

طبری در این سفرها، سفرنامه‌هایی را که حاوی تاریخ و جغرافیای پیش از زمان خود بود، مطالعه کرد. هم‌چنین در آن سفرها سیره نویسان گوناگونی را در [[جهان اسلام]] دیدار کرد و اطلاعات زیادی از آن‌ها به دست آورد و بسیاری از این آگاهی ها را در کتاب ها خود بازتاب داد. طبری در بغداد ضمن آن که دانش خود را در [[فقه]]، [[تاریخ]]، [[حدیث]] تکمیل می‌کرد به نگارش تاریخ خود به نام "تاریخ الرسل و الملوک و اخبارهم و من کان فی زمن کل واحد منهم" که با نام تاریخ طبری شناخته می‌شود به زبان عربی پرداخت. این اثر تجربیات و دستاوردهای بسیاری برای وی به همراه داشت.

دوره‌ای که طبری در آن می‌زیست مملو از اختلافات مذهبی و آشوب‌های سیاسی بود، که انگ زدن و متهم کردن افراد به بدعت یا [[تشیع]]، سکه رایج آن عصر بود. خصوصاً در میان علمای همطرازی که نظریه‌های مختلف علمی‌داشتند. حنابله بغداد در آن عصر طبری را متهم کرد.  

شیخ [[آقا بزرگ تهرانی]] که معتقد است طبری به سال ۳۱۰ق وفات یافته و محضر [[امام حسن عسکری]] را درک کرده است، <ref> آقابزرگ تهرانى، طبقات أعلام الشیعة، ج‏۱، ص۲۵۱</ref> مشایخ او را چنین بر می شمارد: <ref>آقابزرگ تهرانى، طبقات أعلام الشیعة، ۱۴۳۰ق٬ ج‏۱، ص۲۵۰</ref>

 

[[رده:اسلام‌شناسان مسلمان]]

[[رده:امامان اهل سنت]]

[[رده:محدثان اهل ایران]]