شیخ طوسی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''

ابوجعفر محمد بن حسن طوسی''' (۴۶۰-۳۸۵ ق)، معروف به ^{شیخ الطائفه} از فقیهان، محدثان و عالمان بزرگ [[شیعی]] در قرن چهارم هجری است. وی صاحب دو کتاب ارزشمند '''تهذیب''' و '''استبصار''' از کتب اربعه جوامع حدیثی [[شیعه]] و آثار متعددی در [[کلام]]، [[فقه]]<ref>ر.ک:مقاله فقه</ref>، [[رجال]] و [[درایه]] می‌ باشد. عظمت او در فقه به حدی بود که تا مدت طولانی فقهای شیعه را تحت تاثیر آراء خود قرار داد. خورشید تابناک او بیش از هزار سال است که بر جاى‌جاى حوزه‌هاى تشیع پرتو افکنده و دانش پژوهان و اندیشمندان بیشمارى را از نور آثار پر مغز و گرانسنگ خود بهره‌مند ساخته است.  

نظریات و نوشته‌های فقهی او مثل نهایه، الخلاف و مبسوط، مورد توجه فقیهان شیعه است. التبیان، کتاب مهم تفسیری اوست. شیخ طوسی در سایر علوم اسلامی مثل رجال و کلام و اصول فقه نیز صاحب‌ نظر بود و کتاب‌های او جزء کتاب‌های مرجع علوم دینی است. او تحول در اجتهاد شیعی را آغاز کرد و مباحث آن را گسترش داد و در برابر اجتهاد اهل سنّت به آن استقلال بخشید. نامدارترین شاگرد او [[ابوالصلاح حلبی]] است.

ایشان در اولین سال‌های جوانی علوم مقدماتی و معمول را فراگرفتند. در آن زمان طوس، نیشابور، ری، سبزوار و [[قم]]<ref>ر.ک:مقاله قم</ref> از مناطقی بوده‌اند که محور اصلی کسب علم و دانش بوده‌اند و به راحتی می‌شد از حضور فقها و اندیشمندان [[شیعه]] و [[سنی]] آنجا استفاده کرد.

هنگامی که شیخ صدوق ترک دنیا گفت، محمد بن محمد بن نعمان معروف به [[شیخ مفید]]<ref>ر.ک:مقاله شیخ مفید</ref> که مقام بس وارسته‌ای داشت و بهترین کس بعد از شیخ صدوق برای جانشینی‌اش بود، زمام امور را مدبرانه و حکیمانه به دست گرفت و به مقام پیشوایی [[شیعیان]] رسید. از آنجایی که شیخ مفید در [[بغداد]] می‌زیست و بغداد در آن زمان مرکز خلافت و فرمانروایی علم و دانش بود، شیخ طوسی نیز در سال ۴۰۸ هجری در بیست و سه سالگی هنگامی که عطش خود را برای رسیدن به اقیانوس بی‌کران علم بی‌پاسخ دید، به بغداد مهاجرت کرد تا روح تشنه خود را سیراب کند. <ref>علامه حلی، خلاصة الاقوال، ص۱۴۸</ref>

شیخ طوسی<ref>ابوالحسین جعفر‌ بن حسین ابن‌ حسکۀ قمی</ref> نام و نسب خود را این گونه بیان می کند: من محمد‌ بن حسن‌ بن علی طوسی هستم. نجاشی<ref>ابوعلی حسن‌ بن احمد ابن ‌شاذان بزاز (متوفی ۴۲۶ ق)</ref> نیز نام و نسب وی را این گونه درج ‌کرده است؛ محمد‌ بن حسن‌ بن علی، ملقّب به شیخ الطائفه، کنیه‌اش ابوجعفر، فقیه، محدّث و متکلم امامی قرن پنجم.

همچنین شیخ طوسی در این زمان از محضر اساتید بزرگی چون ابن غضائری، ابن شاذان متکلم، ابن حسکه قمی، حسین بن ابی محمد تلعکبری، ابن بشران معدل، ابو منصور شکری، احمد ابن ابراهیم قزوینی، ابن فهان سامری، ابو حسین صفار، علی ابن احمد بن محمد بن جید معروف به ابن ابی جید، ابن حاشر و ده‌ها دانشمند دیگر استفاده کرد. <ref> آقا بزرگ تهرانی، مقدمه التبیان، ج۱</ref>

در زمان شیخ طوسی، بغداد کانون مباحث علمی و تبادل آزاد عقاید بین دانشمندان شیعه و سنی بوده است. بزرگ‌ترین و سرآمد همه آنها، محمد بن محمد بن نعمان ([[شیخ مفید]]) بوده است. هنگامی که شیخ طوسی وارد بغداد شد، در محضر شیخ مفید شروع به فراگیری علم از جانب ایشان کرد و در اندک زمانی توجه استاد را به خود جلب کرد و کم کم بر دیگر شاگردان استاد برتری یافت. استعداد و تلاش‌های پیگیر او در رسیدن به هدف عالی از طریق علم و دانش موجب شد تا لیاقت او توسط دیگران نیز درک شود و عهده دار دو پست مهم و حساس شود؛ یکی ریاست علمی و دینی جامعه شیعه، آن هم در بغداد، مرکز مخالفان و در میان دانشمندان بزرگ شیعه و سنی؛ دیگری تصاحب کرسی علم کلام از جانب خلیفه وقت که مقامی بس بالا بود و به راحتی نمی شد به آن رسید.

این مقام کسی بوده که سرآمد تمام دانشمندان آن عصر بوده است و شیخ طوسی به همگان نشان داد که لیاقت این مقام را دارد و آن را به حق به دست آورد. ارزش این مقام چنان بالا بود که حتی تا سال‌ها بعد از شیخ طوسی، جایگاه او حفظ شد و نه تنها کسی نتوانست بعد از ایشان در آثار گرانقدر او شبهه ای ایجاد کند، بلکه خودشان نیز این آثار را صحیح ترین منبع مى‌دانستند و خود نیز از آن ها به عنوان بهترین مرجع استفاده می‌کردند. همچنین تا سال‌ها بعد از شیخ، کسی نتوانست شخصیت علمی و فتاوای ایشان را تحت تاثیر قرار دهد.<ref>طباطبایی، محمد محیط، هزاره شیخ طوسی، ج 1، ص 197</ref>

شیخ طوسی در دوران جوانی خود به درجه [[اجتهاد]]<ref>ر.ک:مقاله اجتهاد</ref> رسید و کتاب تهذیب الاحکام را که از کتب معروف و مورد توجه شیعه است، در این دوره و با پیشنهاد استاد فرزانه خود، شیخ مفید تألیف کرد. این کتاب خود دلیل و سند محکمی بر اجتهاد او در عنفوان جوانی است.<ref>آقا بزرگ تهرانی، محمد محسن، الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج 4، ص 504</ref>

بسیاری از محققان، شیخ را تدوین کننده اساسنامه تشیع در فرهنگ و تمدن اسلامی می‌دانند. [[علامه حلی]] در‌این‌باره می گوید: شیخ طوسی پیشوای دانشمندان شیعه و رئیس طایفه امامیه صاحب نظر در علوم اخبار، رجال، [[فقه]]، [[اصول]]، [[کلام]] و ادب بوده است. همه فضیلت ها منسوب به او است و در تمامی فنون اسلام کتاب نوشته است. او عقاید شیعه را در اصول و فروع آن دسته بندی و اصلاح کرده است.

شیخ طوسی، پس از سید مرتضی زمام پیشوایی را در دست گرفت و بزرگترین دانشمند عصر خود شناخته شد. شیوه بدیع او در علم کلام، دانشجویان بسیاری را از سراسر مملکت اسلامی تشویق به فراگیری می‌کرد و آن ها را از دورترین نقاط به سمت خود جذب می‌کرد. حتی دیگر دانشمندان و فقیهان نیز مسائل و مشکلات پیش آمده را نزد شیخ می بردند تا ایشان صحت و سقم مطالب را تشخیص دهند و یا راه حلی را از ایشان جویا شوند. شاگردان شیخ نیز روز به روز افزون تر می شدند، تا جایی که سیصد تن از علما و مجتهدان شیعه افتخار شاگردی و درک محضر ایشان را داشتند. شمار دیگری از شاگردان ایشان، که از مذاهب چهارگانه سنی بودند، از شمار خارج بود.

از ورود شیخ طوسی به بغداد مدت چهل سال می گذشت که حمله طغرل سلجوقی اتفاق افتاد و شیخ برای حفظ موقعیت خود و نابود نشدن زحمات چندین ساله اش ناچار به ترک بغداد شد و قدم به سرزمین مقدس [[نجف]] گذاشت. شیخ که کتابخانه و دست نوشته‌های خود را در آتش سوزی از دست داده بود، از مدت باقی مانده عمر خود حداکثر استفاده را کرد و با جدیت بیشتری به تدریس و تحقیق در علوم اسلامی پرداخت؛ از این رو دانش پژوهان بسیاری را به سمت خود جذب کرد و به طور گسترده شروع به تشکیل یک دانشگاه کرد. از آن جایی که تا آن زمان هیچ منبع و پایگاه علمی در جهان اسلام شناخته نشده بود، این دانشگاه با استقبال گسترده دانشجویان سراسر مملکت اسلامی رو به رو شد. وجود یک پایگاه علمی در نجف و وجود استاد بزرگی چون شیخ طوسی چنان بر اهمیت آنجا افزود که هنوز بعد از گذشت 10 قرن استحکام و پایداری آن قابل مشاهده است. این پایگاه اولین دانشگاه علمی شیعه است که تا کنون در نوع خود نظیری نداشته است. آنچه که بیان شد، نشانگر شمه ای از تحصیل و تجارب علمی شیخ طوسی است.‏<ref>حلی، حسن بن یوسف‌، خلاصة الاقوال فی معرفة الرجال، ‌تحقیق: قیومی، جواد، ص 148</ref>

آدم بن یونس بن ابی مهاجر نسیفی

ابوالصلاح تقی بن نجم الدین حلبی

موفق الدین حسین بن فتح واعظ جرجانی

محیی الدین ابوعبدالله حسین بن مظفر بن علی بن حسین حمدانی

صاعد بن ربیعة بن ابی غانم

موفق الدین ابوالقاسم عبیدالله بن حسن بن حسین بن بابویه

غازی بن احمد بن ابی منصور سامانی

جمال الدین محمد بن ابی القاسم طبری آملی

سید مرتضی ابوالحسن مطهر بن ابی القاسم علی بن ابی الفضل محمد حسینی دیباجی

منتهی بن ابی زید بن کیابکی حسینی جرجانی