الارشاد الی قواطع الادلة فی اصول الاعتقاد (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''الإرشاد إلی قواطع الأدلة فی أصول الاعتقاد''' کتابی با موضوع [[کلام]] که توسط [[ضیاء‌الدین جوینی]] (متولد 419 ق) نوشته شده است. وی متکلم بزرگ [[اشاعره|اشعری]] و [[فقیه]] و اصولی [[شافعی]] می‌باشد. نویسنده به مباحثی؛ نظیر، حدوث عالم، صفاتی که برای [[خداوند]] واجب است، اثبات [[نبوت]]، عقاید و اقسام آن، [[امر به معروف]] و [[نهی از منکر|نهی از منکر]]، [[قیامت]]، ثواب و عقاب و مسائلی کلامی از این دست می‌پردازد.

جوینی به طور خاص به مکتب [[اشعری]] اشاره می‌کند. بیشتر استدلال‌ها و گزارش‌های خود را از نوشته‌های شیوخ مذاهب، به ویژه [[ابوالحسن اشعری]]، [[ابوبکر باقلانی]]  و [[ابواسحاق اسفراینی]] به دست می‌آورد.

او مدعی نبود که چیز جدیدی آورده است مگر در یک موضوع که دلیلش بر محال بودن حوادث است که اولی ندارند. کلیات ایشان در کتاب الارشاد دربارۀ نظریه علم و خلقت جهان برای نشان دادن اینکه خداوند خالق این جهان است و از [[خدای متعال|خداوند متعال]] و بهترین صفات او صحبت کرده است و ثابت می‌کند که خداوند خالق همه چیز است و نیز به  مباحث [[نبوت]] و [[معجزه]] و تفاوت معجزات و کرامات. وی دلیل نبوت [[حضرت محمد]] را [[قرآن]] و معجزات حسی از جمله تسبیح سنگریزه در کف دست [[حضرت محمد (ص)|پیامبر]] دانست و مطالب دیگر که مفصل به آنها پرداخته شده.