دانشگاه قرویین: تفاوت میان نسخه‌ها

</div>'''دانشگاه قرویین''' یکی از قدیمی‌ترین دانشگاه‌های مذهبی است که خیلی از بزرگان و علمای دینی [[مراکش]] و [[لیبی]] در اینجا تدریس یا به علم آموزی پرداختند.از جمله [[محمد بن علی سنوسی]] و پسرش [[محمد مهدی سنوسی]] که پایه گذار حکومت [[سنوسیه]] بودند.<br>

==تاریخچه تاسیس==

دانشگاه قرویین دانشگاهی واقع در [[فاس]] ، [[مراکش]] است و طبق یونسکو و طبق رتبه بندی کتاب رکوردهای گینس،قدیمی‌ترین موسسه آموزش عالی و اولین دانشگاه اعطای مدرک در جهان است و تاکنون بدون وقفه در حال تدریس است.<ref>Lulat 2005، صفحة 70؛ Park & Boum 2006، صفحة 348؛ Belhachmi 2003</ref><br>

مورخان از آن به عنوان قدیمی‌ترین دانشگاه جهان یاد می‌کنند. این دانشگاه یک موسسه آموزشی وابسته به [[مسجد قرویین]] است که توسط خانم [[فاطمه بن محمد الفهری القرشی]] در سال 245 هجری قمری مطابق با سال 859 میلادی ساخته شده است، که بعداً به یکی از مراکز برجسته معنوی و تربیتی در عصر طلایی جهان اسلام تبدیل شد .<ref>الشرقاوی 2019؛ الحسینی 2017؛ Encyclopedia Britannica 2015</ref><br>

==پس از ساخت مسجد قرویین==

'''دانشگاه قرویین''' بلافاصله پس از ساخت [[مسجد قرویین]] ، به صورت درس و سمینارهایی که در آن در شهر [[فاس]] [[مراکش]] برگزار می شد تدریس را آغاز کرد با این حال ، برخی از مورخان معتقدند که این دانشگاه به دانشگاه تبدیل نشده است مگر در دوران مارابیت<br>

==پذیرش دانش آموختگان در دانشگاه==

 

تحصیلات در دانشگاه با تأکید فراوان بر دستور زبان '''فقه عربی کلاسیک''' و [[مذهب مالکی]] بر علوم دینی و فقهی اسلامی متمرکز است .<br>

همچنین برخی از دروس سایر موضوعات غیر اسلامی‌مانند [[فرانسه]] و انگلیسی را برای دانشجویان فراهم می‌کند. این دانشگاه به روش سنتی تدریس می‌کند، جایی که دانشجویان در یک نیم دایره (دایره) دور یک شیخ می نشینند ، که آنها را وادار به خواندن بخشهایی از یک متن خاص می‌کند واز آنها سوالاتی درباره برخی از نکات دستور زبان ، فقه یا تفسیر می پرسد و نکات دشوار را توضیح می‌دهد.<br>

در دانشگاه قرویین دانشجویان از سراسر مراکش و غرب آفریقای اسلامی شرکت می‌کنند ، اگرچه تعداد کمی از آنها ممکن است از آسیای میانه اسلامی دور باشند.<br>

حتی مسلمانان اسپانیا که [[مذهب مالکی|مکتب مالکی]] را می پذیرند بیشتر در این موسسه شرکت می‌کنند و این واقعیت که شیوخ دانشگاه قرویین و به طور کلی علوم اسلامی در [[مراکش]] میراث دار میراث دینی و علمی غنی مسلمانان اندلس هستند ، بسیار مورد توجه آنها قرار نمی‌گیرد.<br>

به دلیل دسته بندی سنتی که دانش دینی و فقه هست. دانشجویانی که برای تحصیل دردانشگاه قرویین معرفی شده‌اند علاوه بر مسلمان بودن ، لازم است که کل قرآن و همچنین بسیاری از متون اسلامی را در مورد دستور زبان و [[مذهب مالکی|فقه مالکی]] حفظ کنند و به طور کلی به زبان عربی کلاسیک تسلط داشته باشند.<ref>لوطورنو 1992، صفحة 11.</ref><br>  

این تصور غلطی است که دانشگاه فقط برای مردان است. با این حال ، این دانشگاه برای مردان و زنان آزاد است ، زیرا زنان برای اولین بار در دهه 1940 در این دانشگاه پذیرفته شدند .<ref>بن القاضی 1973، صفحة 54.</ref>

==دانش آموختگان و اساتید برجسته==

در گذشته بسیاری از دانشمندان از جمله دانشمندان غربی از دانشگاه فارغ‌التحصیل شدند و مسجد و دانشگاه علمی وابسته به آن برای نزدیک به هزار سال مرکز فعالیت‌های فکری ، فرهنگی و مذهبی باقی ماند. '''سیلوستر دوم''' ، که از سال 999 تا 1003 میلادی به عنوان پاپ خدمت می‌کرد ، در آنجا تحصیل کرد و گفته می‌شود که او کسی است که پس از بازگشت به اروپا اعداد عربی را معرفی کرد.<br>

علاوه بر این ، '''موسی بن میمون''' ، پزشک و فیلسوف یهودی ، چند سال در آنجا در دانشگاه قرویین تدریس کرد. '''ابو عمران الفاسی''' ، ، '''فقیه مالکی''' ، '''ابوبکر بن العربی''' ، '''ابن رشید ال سبطی''' ، '''ابن الحج الفاسی''' و '''ابن میمون الغماری''' نیز در آنجا تدریس می‌کردند.<br>

'''شریف الدریسی''' وی مدتی در آنجا ماند ، زیرا '''ابن ظهر''' بارها از آن دیدن کرد و دستور زبان '''ابن عجروم''' کتاب مشهور خود را درباره دستور زبان در آن نوشت.<br>

گروهی از دانشمندان فاس هم د ردانشگاه قرویین بوده‌اند، از جمله '''ابو عمران بن موسی الفاسی''' ، فقیه مردم قیروان در زمان خود. و '''ابوالعباس احمد بن محمد بن عثمان''' ، معروف به ابن البنا ، مشهورترین عالم زمان خود ، و '''ابوبکر محمد بن یحیی بن الصائق''' ، معروف به ابن باجه ، که از جمله کسانی بود که در بسیاری از علوم از جمله زبان عربی و پزشکی تبحر داشت و از اندلس مهاجرت کرده بود و در فاس درگذشت.<br>

در میان دانشمندان که در فاس اقامت و در دانشگاه تدریس می‌کردند نام [[ابن خلدون]] و[[ابن عربی]] هم ذکر شده است. <ref>ابن الأحمر 1972، صفحة 33- 56.</ref>

==منابع==

[[رده: دانشگاه های مهم جهان اسلام]]

[[رده: مراکش]]

[[رده: لیبی]]