ابوحمزه بغدادی بزاز: تفاوت میان نسخه‌ها

نشانه [[صوفی]] واقعی این است که او پس از ثروت فقیر می‌شود. پس از جلال ذلیل می‌شود و پس از شهرت پنهان می‌شود.

کسی که سه چیز را [[خداوند]] روزیش کند از آفات نجات یافته است: شکم خالی با قلبی قانع، فقر همراه با زهد و صبری همیشگی همراه با یاد خدا در همه حال<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%AD%D9%85%D8%B2%D8%A9_%D8%A7%D9%84%D8%AE%D8%B1%D8%A7%D8%B3%D8%A7%D9%86%D9%8A أبو حمزة البغدادی البزاز]</ref>.

او در هنگام تدریس که بر روی صندلی نشسته بود حالش دگرگون و بر روی زمین افتاد و چند روز بعد درگذشت و در روز جمعه بعد از [[نماز]] در محله باب ال[[کوفه]] بغداد به خاک سپرده شد. در تاریخ دقیق وفات او اختلاف وجود دارد. خطیب بغدادی او را متوفی 269 هجری<ref>تاریخ بغداد، الخطیب البغدادی، ج1، ص307-410</ref> و أبو عبدالرحمن السلمی او را درگذشته ی 289 و ذهبی تاریخ وفات او را به سال 269 تایید کرده است.

[[ابن عربی]] می‌گوید: مراسم تشییع جنازه او با حضور علما و زهاد بود و گروهی از هاشمیون او را غسل دادند. از [[جنید بغدادی]] خواستند که بر او نماز بخواند ولی امتناع کرد پس پسرش بر پدر نماز گذارد او اهل شب زنده داری بود و در علم قرائت [[قرآن]] به ویژه به شیوه ابوعمرو پیشگام بود و اهل سنت آن را از او روایت می‌کنند. او اولین کسی بود که در مورد خلوص در ذکر، جمع اراده ومحبت، اشتیاق، قرب وانس برای مردم توضیح داد.

[[رده:تصوف]]