ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان = ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره

| تصویر = عالمان شیعه.jpg

| نام = ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره

| نام‌های دیگر = حافظ

| سال تولد =

| تاریخ تولد = 273ق.

| محل تولد = [[اصفهان]]

| سال درگذشت = 353 ق

| تاریخ درگذشت = هفتم [[رمضان]]  

| محل درگذشت = [[كوفه]]

| استادان = {{فهرست جعبه عمودی |ابوخلیفه فضل بن حباب |محمدبن عثمان بن ابی شیبه |حسین بن عبدالله |سالم بن سالم }}

| شاگردان = [[شیخ صدوق|محمدبن بابویه]] معروف به [[شیخ صدوق]]

| دین = [[اسلام]]

| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]]

| فعالیت‌ها = {{فهرست جعبه عمودی |حافظ |[[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] }}

| وبگاه =

}}

ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره، ابواسحاق اصفهانی کوفی. حافظ و [[محدّث|محدث]] شیعی. در سال 273هجری در [[اصفهان]] دیده به جهان گشود و در هفتم [[ماه رمضان]] 353هجری در سن هشتاد سالگی در [[کوفه]] زندگی را وداع گفت. پدرش [[محمدبن حمزه بن عماره]] از [[فقیه|فقهاء]] و [[محدّث|محدثین]] [[اصفهان]] بود که گرایش [[اهل سنت و جماعت|سنی]] داشت. جد او [[حمزه بن عماره بربری]] از [[مذهب شیعه|شیعیان]] [[کیسانیه]] (کسانی که روح پیامبر را در [[محمد بن حنفیه]] متجلی می‏‌دانند) بود که در زمان [[محمد بن علی (باقر العلوم)|امام باقر (علیه‌السلام)]] زندگی می‏‌کرد و یارانی در [[مدینه]] و [[كوفه|کوفه]] گرد آورد و پس از آن مورد لعن آن حضرت قرار گرفت. وی خود در اصفهان پرورش یافت و پس از دوره مقدماتی به [[کوفه]] آمد و مسافرت‏‌هایی به [[بغداد]] و [[بصره]] داشت و چندان به فراگیری [[علوم حدیث]] و حفظ آنها اهتمام ورزید که او را «حافظ» لقب داده‌‏اند. [[ابن عقده كوفی|ابن عقده کوفی]] (م333ق) که خود در ضبط حدیث بی‌‏نظیر بود درباره او می‏‌گوید: «وی حافظ [[حدیث]] است و من برخی از احادیث [[اهل بیت|اهل‌‏بیت]] را از او می‏‌شنوم و نظیر او را ندیده‏‌ام». از او کتاب یا رساله‌‏ای برجای نمانده است.

== استادان ==

از شاگردان [[مذهب شیعه|شیعی]] او [[شیخ صدوق|محمدبن بابویه]] معروف به [[محمد بن علی بن بابویه قمی|شیخ صدوق]] (م381ق) است که به‏ صورت مکاتبه با او ارتباط داشته و برخی از راویات او را در [[خصال (كتاب)|کتاب خصال]] نقل کرده است.

== جستارهای وابسته ==

* خصال شیخ صدوق، ص410 حدیث11، و ص417 حدیث10؛

* طبقات المحدثین باصبهان، ج3ص361 شماره 41، و ج4ص230 شماره 631.