جعفر بن حسین خوانساری: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوالقاسم جعفر مشهور به میرکبیر در اصفهان متولد شد. در جریان هجوم محمود افغان به اصفهان و سقوط شهر (در ۱۱۳۵ق)، از اصفهان خارج شد و به خوانسار رفت و به درخواست مردم آنجا به تدریس علوم دینی، افتا، قضاوت و اقامۀ [[نماز جماعت]] پرداخت؛ اما در پی رفت آمد زیاد میان خوانسار و گلپایگان - که به درخواست مردم گلپایگان صورت می‌گرفت- پس از مدتی در قودجان (روستایی بین گلپایگان و خوانسار) اقامت گزید. و تصدی امور دینی مردم گلپایگان و خوانسار را بر عهده گرفت. میر کبیر در ۱۱۵۷ق یا ۱۱۵۸ق درگذشت. و در قودجان در کنار جادۀ گلپایگان- خوانسار، به خاک سپرده شد. مردم بر مزارش بقعه‌ای بناکردند<ref>خوانساری، روضات الجنات، ج۲، ص۱۹۹؛ موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۱۹۴-۱۹۷، ۱۶۶-۱۷۰</ref>.

میر کبیر در ابتدای جوانی در حلقۀ درس محمد باقر مجلسی حضور یافت و نزد وی و آقا جمال‌الدین خوانساری شاگردی کرد. اما عمدۀ دروس را از دایی خود ملا حسین جیلانی لبنانی (۱۱۲۹ق)، از عالمان مشهور دورۀ صفوی، فراگرفت و به درجه اجتهاد رسید. او از محمدباقر مجلسی، ملا حسین جیلانی لبنانی، محمدصادق بن محمد سراب تنکابی و ملا محمدطاهر بن مقصودعلی اصفهانی اجازۀ روایت داشت. و عباس بن حسن بلاغی نجفی از شاگردانش بود<ref>محمد باقر خوانساری، ج۲، ص۱۹۷-۱۹۸؛ آقا بزرگ طهرانی، طبقات: الکواکب، ص۱۳۲؛ موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۱۰۳،۱۰۰</ref>.

ابوالقاسم جعفر مجتهدی بود که بر علم کلام، ادبیات و ملل و نحل نیز تسلط داشت و با عالمان ادیان دیگر نیز مناظره می‌کرد.

ابوالقاسم جعفر خطی زیبا داشت و کتاب‌های زیادی را استنساخ کرد و آثاری نیز نوشت برخی از آثار او عبارتند از:

المصباح در باب ادعیه مجرّب

رساله‌ای در باب اثبات وجود عینی [[نماز جمعه]] در زمان غیبت امام معصوم که در ردّ رسالۀ استادش آقا جمال خوانساری است.

حاشیه‌هایی بر چند کتاب فقهی از جمله الذخیرة اثر ملا محمدباقر سبزواری، منهاج المعارف، کتابی به فارسی در شرح عقائد شیعه در اصول دین که با مقدمه مبسوط سید احمد روضاتی در ۱۳۵۱ش به چاپ رسیده است و منظومۀ میمیه‌ای بدون الف و همزه به زبان عربی مشتمل بر حدود ۳۰۰۰ بیت که در آن آداب شرعی و بعضی احکام فقهی بیان شده است و حاکی از تسلط بسیار وی بر ادبیات عرب است. محمد هاشم خوانساری این منظومه را در کتاب مبانی الاصول خود[[مجمع الفوائد، ص۱-۴۳]]آورده است<ref>محمد باقر خوانساری، ج۲، ص۱۹۸؛ آقا بزرگ طهرانی، الذریعة، ج۶، ص۸۵،۹۱. ج۱۵، ص۶۸-۶۹؛ موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۱۰۳-۱۱۵، ۱۳۸</ref>.

میر کبیر ۵ پسر داشت از پسران او علی و حسین عالم دینی بودند. حسین به خوانسار رفت و علی در قودجان ماند. که از نسل او عالمان زیادی برخاسته‌اند. سه پسر دیگر میر کبیر، حسن، محمد و محمدتقی در گلپایگان سکونت گزیدند، نوادگان محمد منصب ائمۀ جماعت گلپایگان را بر عهده گرفتند<ref>موسوی خوانساری، مقدمۀ روضاتی، ص۱۷۱-۱۷۳؛ ابن الرضا، ضیاءالابصار، ج۱، ص۳۴۱-۳۴۲، ج۲، ص۲۳۷-۲۳۸</ref>.

{{پانویس}}

[[رده:عالمان]]

[[رده:عالمان شیعه]]