سوره مائده: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابى‌بن‌كعب|ابی‌بن‌کعب]] از پیامبر(صلی الله علیه) روایت کرده است که: «هر کس سوره مائده را بخواند، [[خداوند]] به عدد هر چه [[یهودى|یهودی]] و [[مسیحی]] در روی زمین است به او مزد می‌دهد و ده حسنه برای او ثبت و ده [[گناه]] از او محو می‌کند و ده درجه برای او بالا می‌برد».

[[عیاشى|عیاشی]] به اسناد خود از [[على(علیه السلام)|علی(علیه السلام)]] نقل کرده است که: [[قرآن]]، بعضی بعضی را نسخ می‌کرد و اخذ آن به امر پیامبر(صلی الله علیه) بود تا اینکه سوره مائده نازل شده که احکامی مربوط به سابق را نسخ کرد ولی چیزی را از آن نسخ نشد. این سوره هنگامی نازل شد که پیامبر سوار بر استری بود. سنگینی [[وحى|وحی]] چنان بود که استر را از حرکت باز‌داشت و طولی نداشت که او را بر زمین بغلتاند. پیامبر(صلی الله علیه) چنان به حال اغماء درآمد که دست خود را بر سر شیبه بن وهب جمحی نهاد. آن گاه به حال عادی بازگشت و سوره مائده را بر ما قرائت کرد و همگی بدان عمل کردیم.

عیاشی از [[ابوحمزه ثمالى|ابوحمزه ثمالی]] نقل کرده است که: «سوره مائده یک جا و به طور کامل نازل گردید و هفتاد هزار [[ملک]] همراه آن به زمین آمدند<ref>ترجمه تفسیر مجمع‌البیان، ج 6، ص 178.</ref>.

بنا بر قول [[ابن عباس|ابن‌عباس]] و مجاهد، سوره مائده در [[مدینه]] نازل شده است. جعفر بن مبشر و شعبی گویند: همه آیات این سوره در مدینه نازل شده است، باستثنای «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ ...» (آیه 3) که در سفر [[حجة الوداع]] هنگامی که بر شتر خود ایستاده بود نازل گردید<ref>تفسیر قرآن مهر، ج 5، ص 21 به نقل از تفسیر عیاشى، ج 1، ص 288؛ تهذیب الاحكام، ج 1، ص 361 و بحارالانوار، ج 31، ص 37.</ref>.

از آنجا که نزول سوره مائده بعد از [[سوره فتح]] می‌باشد و سوره فتح بعد از [[صلح حدیبیّه]] (در سال ششم هجری) نازل شده به این نتیجه می‌رسیم که نزول سوره مائده بین سال هفتم تا دهم [[هجرى|هجری]] بوده است.

اما در برخی روایات از [[امام على(علیه السلام)|امام علی(علیه السلام)]] حکایت شده که سوره مائده دو یا سه ماه پیش از رحلت پیامبر(صلی الله علیه) نازل گردیده است<ref>الموسوعة القرآنیه، خصائص‌السور، ج 2، ص 221.</ref>.

سوره مائده یکی از هفت سوره طولانی قرآن (سبع طوال) می‌باشد. اقوال در سبع طوال هم مختلف است به گفته بعضی سوره‌های [[سوره بقره]]، [[آل عمران]]، [[سوره نساء]]، [[سوره مائدة]]، [[سوره انعام]]، [[سوره اعراف]] و [[سوره أنفال]] به همراه [[توبه]] را [[سبع طوال]] می‌گویند ولی برخی دیگر هفتمی را یونس می‌دانند و معتقدند که انفال و توبه جزو آنها نیست (این قول سعید بن جبیر می‌باشد)<ref>المحرر الوجیز فى تفسیر الكتاب العزیز، ج 3، ص 373، مفاتیح الأسرار و مصابیح الأبرار، ج 1، ص 30، جامع البیان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 34.</ref>.

روایت از رسول خدا(صلی الله علیه) نقل شده که فرمود: خداوند هفت [[سوره طوال]] را به جای [[تورات]] و سوره‌های [[مئین]] را به جای [[انجیل]] و [[سوره هاى مثانى|سوره‌های مثانی]] را به جای زبور به من دادو پروردگارم مرا با دادن سوره‌های مفصّل فزونی بخشید<ref>جامع البیان فى تفسیر القرآن، ج 1، ص 34.

از مهم‌ترین آیات این سوره، آیات سوم و شصت‌وهفتم آن یعنی آیات مربوط به [[ولایت]] و [[امامت]] [[على(علیه السلام)|علی(علیه السلام)]] است که در [[غدیر خم]] در [[حجةالوداع]] فرود آمد و نیز آیۀ پنجاه‌وپنجم این سوره که در مورد بخشش انگشتری علی علیه‌السلام در حال رکوع است.