ابوالجارود همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

ابوالجارود از اصحاب باقرالعلوم و جعفرصادق بوده است و ارتباط نزدیکی باامام باقر داشته است اما به سبب اندیشه های خاص و عدم پایبندی به [[تقیه]] از سوی باقرالعلوم طرد میشود و به او لقب سرحوب یعنی شیطان کور ساکن دریا داده می شود. جعفرصادق نیز او را به جهت عقایدش مورد نکوهش قرار می دهد<ref>نک‌ : خطیب بغدادی، 11/267</ref>.

کتاب مسائل الامامه کهن ترین منبع موجود برای شرح عقاید کلامی ابوالجارود است که معتقد بود پیامبر به جانشینی [[علی بن ابی طالب|علی ابن ابیطالب]] و فرزندان او [[حسن بن علی|حسن]] و [[حسین]] تصریح کرده است ولی پس از حسنین قطع شده لیکن از فرزندان فاطمه(س) خارج نشدنی است. هر کسی از فرزندان فاطمه که مردم را به سوی خود بخواند مفترض الطاعه است و بر مردم است که او را امام بدانند. به همین خاطر وی از [[ابوبکر]] و [[عمر]] برائت جسته و آنها را غاصبان [[خلافت]] می دانست. به عقیده ابوالجارود تشخیص امام افضل از فرزندان فاطمه به علت کثرت دشوار است. از این رو شرط امامت را خروج دانسته است. وی معتقد بود که امام به هنگام بروز حوادث باید کاری انجام دهد و به وی الهام می شود<ref>ناشیء اکبر، 43</ref>.