۸۷٬۷۷۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'آیه ای' به 'آیهای') |
جز (جایگزینی متن - 'هدایت گر' به 'هدایتگر') |
||
خط ۱۱۹: | خط ۱۱۹: | ||
# چه ضرورتی ایجاب میکرد که قرآن، دو نزول داشته باشد، یکی دفعی و در آسمان، دیگری تدریجی و در زمین، با این که یک نزول، آن هم تدریجی کفایت میکرد؟ | # چه ضرورتی ایجاب میکرد که قرآن، دو نزول داشته باشد، یکی دفعی و در آسمان، دیگری تدریجی و در زمین، با این که یک نزول، آن هم تدریجی کفایت میکرد؟ | ||
# مراد از بیت العزّة یا بیت المعمور چیست؟ | # مراد از بیت العزّة یا بیت المعمور چیست؟ | ||
# بعد از جمله «شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن» میفرماید: «هدی للنّاس» این دلالت دارد که قرآنِ نازل شده، راهنما و | # بعد از جمله «شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن» میفرماید: «هدی للنّاس» این دلالت دارد که قرآنِ نازل شده، راهنما و هدایتگر مردم است و این صفات با آن که قرآن در آسمان (بیت العزّة یا بیت المعمور) باشد، سازش ندارد. زیرا چنان قرآنی، آن هم در آسمان، چگونه هدایتگر مردم خواهد بود<ref>همان، ص 324.</ref>؟ | ||
با توجه به بیانات فوق، نمیتوان نزول دفعی قرآن را پذیرفت. زیرا در آیات قرآن، افرادی مورد خطاب قرار گرفت هاند، که در هنگام خطاب، حضور نداشت هاند. در قرآن، آیات ناسخ و منسوخ، عام و خاص، مطلق و مقیّد، مبهم و مبیّن، بسیار است، که مقتضای این موارد، تأخیر زمانی برخی از آیات، از برخی دیگر است. هم چنین، در برخی از روایات، نظیر: روایات مربوط به [[اصحاب کهف]] و مسئله ظهار آمده است: گاه مردم اموری را از پیامبر سؤال میکردند و آن حضرت میفرمود: در این زمینه به من چیزی وحی نشده است، لذا در انتظار بمانید تا خداوند درباره آن به من آیاتی را وحی کند<ref>جعفر نکونام، درآمدى بر تاریخگذارى قرآن، هستى نما، چاپ اول، 80، ص 56.</ref>. | با توجه به بیانات فوق، نمیتوان نزول دفعی قرآن را پذیرفت. زیرا در آیات قرآن، افرادی مورد خطاب قرار گرفت هاند، که در هنگام خطاب، حضور نداشت هاند. در قرآن، آیات ناسخ و منسوخ، عام و خاص، مطلق و مقیّد، مبهم و مبیّن، بسیار است، که مقتضای این موارد، تأخیر زمانی برخی از آیات، از برخی دیگر است. هم چنین، در برخی از روایات، نظیر: روایات مربوط به [[اصحاب کهف]] و مسئله ظهار آمده است: گاه مردم اموری را از پیامبر سؤال میکردند و آن حضرت میفرمود: در این زمینه به من چیزی وحی نشده است، لذا در انتظار بمانید تا خداوند درباره آن به من آیاتی را وحی کند<ref>جعفر نکونام، درآمدى بر تاریخگذارى قرآن، هستى نما، چاپ اول، 80، ص 56.</ref>. |