انواع شهرت و دیدگاه فقیهان نسبت به آن (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

مراد از شهرت فتوائی عبارتست از فتوائی که بین علمای امامیه بدون انکه مستندش مشخص باشد مشهور گردیده است که در مقابل ان فتوای شاذ قرار دارد.

شهرت عملی عبارتست از عمل علما به روایتی ضعیف که مقابل ان اعراض و ترک عمل به روایت خاص قرار دارد بدین معنا که گاه روایتی اعم از انکه ضعیف یا قوی باشد مورد اعراض علما قرار نمی‌گیرد.

شهرت روائی نیز عبارتست از انکه روایتی در بسیاری از کتب حدیثی نقل شده باشد که مقابل ان حدیث شاذ است که چنین روایتی در بین فقیهان از مرجحات باب تعارض شمرده می‌شود.  

شهرت فتوائی در بین اکثر فقهای امامیه مطلقا معتبر است اما برخی نظیر امام خمینی و ایه الله بروجردی معتقدند که شهرت فتوائی تا زمان شیخ طوسی معتبر اما بعد از ان معتبر نمی‌باشد بجهت انکه شیوه متقدمین از فقیهان امامیه تا زمان شیخ طوسی بران بود که فتاوایشان را بزبان و الفاظی که در روایات نقل شده بیان می‌کردند بنابراین شهرت روایی متقدمین تا زمان شیخ طوسی را باید بمنزله روایت تلقی نمود درحالی که فقیهان بعد از شیخ و متاخرین بعد از او تا کنون چنین روشی را در بیان فتاوای خویش بکار نمی‌بردند.<ref>رک به: موسوعه اصول الفقه المقارن ج 4ص 263

نتیجه انکه گرچه حدیث ضعیف از منظر فریقین اجمالا مردود است اما برخی از موارد ان به صورت مشروط مقبول می‌باشد.