علی بن الحسین (زین العابدین): تفاوت میان نسخه‌ها

امام سجاد (علیه السلام) از خاندان بسیار شریف [[نبوّت]] و امامت است. نسب وی از ناحیه پدر به [[علی بن ابی‌طالب]] بن [[عبدالمطلب]] بن هاشم بن [[عبدمناف]] می‌رسد. اما از طرف مادر نمی‌توان به یک اظهار نظر قطعی درباره مادر امام سجاد (علیه السلام) دست یافت؛ برخی مادر او را دختر یزدگرد می‌دانند، برخی هم تنها به این‌که مادرش کنیز [[امّ ولدی]] بود بسنده کرده‌اند. <ref> «ازدواج امام حسین (علیه السلام) و خانم شهربانو»، 7873</ref>

علی بن حسین بن علی بن ابی‌طالب، مشهور به امام سجاد و زین‌العابدین چهارمین امام شیعیان و فرزند امام حسین(علیه السلام) و (طبق برخی روایات) [[شهربانو]]. این بانوی بزرگوار در رویایی صادقه، [[اسلام]] آورده و همچون [[نرجس خاتون]] مادر [[امام مهدی (عج)|امام مهدی (عجل الله فرجه الشریف)]] توسط [[حضرت فاطمه زهرا|حضرت صدیقه کبری (سلام الله علیها)]] برای فرزند عزیزش امام حسین (علیه السلام) خواستگاری شده بود، پس از سختی‌های بسیاری که متحمل شد، به [[مدینه]] آمد.<ref>مفید، محمد بن محمد، الارشاد، ج2، ص135</ref>

کنیه امام سجاد(علیه السلام)، [[ابوالحسن]]، [[ابوالحسین]]، [[ابومحمّد]]، [[ابولقاسم]] و [[ابوعبداللّه]] است.<ref>طبرسی، اعلام الوری، 1390ق، ص256</ref>

القاب وی، [[زین‌العابدین]]، [[سیدالساجدین]]، [[سجاد]]، ذوالثفنات، [[هاشمی]]، [[علوی]]، [[مدنی]]، [[قرشی]]، علی اکبر است.<ref>ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی‌طالب، 1379ق، ج4، ص175</ref>

می‌گویند: [[معاویه]]، [[مروان بن حکم]] را به فرمانداری مدینه منصوب و به وی دستور داد که به جوانان مدینه جایزه‌ای بپردازد. امام سجاد(علیه السلام) که در آن زمان، جوانی بود می‌فرماید: «هنگامی که نزد مروان رفتم، گفت: نامت چیست؟! گفتم: «[[امام سجاد|علی بن الحسین]]»، گفت: نام برادرت چیست؟ گفتم: «علی». مروان گفت: علی و علی؟! چرا پدرت نام همه فرزندانش را علی می‌گذارد؟! سپس جایزه‌ام را داد و نزد پدرم بازگشتم و ماجرا را نقل کردم. پدرم فرمود: «وای بر پسر زن کبود چشم و دباغ باد! اگر برای من صد پسر متولد شود دوست دارم نام همه آنان را علی بگذارم». <ref>کافی، ج 6، ص 19</ref>

# سجاد: از مشهورترین القاب آن‌حضرت، «سجاد» است. سجده‌های طولانی و فراوان بر پیشانی آن پیشوای متقین اثر گذاشته و پوست آن زبر شده بود. این‌گونه بود که آن‌حضرت را «سجاد» و «سید الساجدین» لقب دادند. امام باقر (علیه السلام) می‌فرماید: «پدرم هیچ نعمتی از نعمت‌های الهی را یاد نکرد، مگر این‌که [[سجده]] به جا آورد؛ هیچ آیه‌ای از ‏[[قرآن]] که در آن از سجده یاد شده بود را قرائت نکرد، مگر به سجده رفت؛ هیچ رنجی از او برطرف نشد، مگر این‌که سجده کرد؛ از هیچ نماز واجبی فارغ نشد، جز آن‌که آن‌را به سجده‌ای پیوند داد؛ موفّق به اصلاح اختلاف بین دو نفر ‏نگشت، مگر این‌که برای این توفیق، سر به سجده گذاشت؛ در همه مواضع سجود او اثر سجده آشکار بود؛ به ‏همین جهت، پدرم را سجّاد نامیده‌اند».<ref> صدوق، محمد بن علی، علل الشرائع‏، ج 1، ص 232- 233، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش</ref>

# زین‌العابدین: وجود مقدّس امام سجّاد (علیه السلام)، در تمام عمرشان آن‌چنان غرق مناجات و دعا بودند که هر کجا و هر زمان نام مقدّسش برده می‌شد، گریه و زاری، اصرار و الحاح، دعا و مناجات به ذهن شنوندگان تداعی می‌شد. [[عمران بن سلیم]] می‌گوید: هر گاه زُهری از علیّ بن الحسین مطلبی نقل می‌کرد، می‌گفت: مرا زین‌العابدین ‏روایت کرد. یک‌بار [[سفیان بن عُیَیْنه]] به او گفت: چرا به او زین‌العابدین می‌گوئی؟! پاسخ داد: از [[سعید بن مسیّب]] شنیدم که رسول خدا فرمود‎:‎ در روز قیامت فریاد کننده‌ای آواز برمی‌آورد: زینت عبادت کنندگان کجا است؟ (أیْنَ زَیْنُ الْعابِدینَ؟). سپس فرمود: چنان می‌بینم که فرزندم علی بن الحسین با تمام وقار و سکون در میان مردم [[قیامت|محشر]] برای رسیدن به جایگاهش ‏قدم بر می‌دارد. <ref> صدوق، محمد بن علی، علل الشرائع‏، ج 1،ص 230، قم، کتاب فروشی داوری، چاپ اول، 1385ش</ref> در روایت دیگری آمده است: آن‌حضرت سحرگاهی در محراب خود به تهجد می‌پرداخت که شیطانی به صورت روباه در ‏برابرش مجسّم شد تا وی را از حال خوشی که با محبوبش داشت باز دارد. آن‌حضرت کمترین توجّهی به او نکرد. آن شیطان روباه‌نما شست پای او را گزید. باز هم امام توجهی نکرد. سپس بدنش را به درد آورد، اما امام نمازش را قطع نکرد و به قیام، قعود، ذکر و مناجاتش ادامه داد... آنگاه گوینده‌ای غیبی ‏سه مرتبه فریاد زد‎:‎ تو حقیقتاً زین‌العابدین هستی؛ (أنْتَ زَیْنُ الْعابِدینَ حَقّا) از این‌رو این لقب برایش مشهور شد.<ref>کشف الغمة فی معرفة الأئمة، ج 2، ص 74</ref>

# ذوالثفنات(صاحب پینه‌ها): ثفنات جمع «ثَفِنَه»؛ به معنای پینه زانو و سینه شتر است. آن‌حضرت از بس سجده می‌کرد، روی زانوها و دیگر سجده‌گاه‌هایش پینه می‌بست و سالی دو بار آن پینه‌ها را می‌تراشید. گفته شد آن‌حضرت در شبانه روز هزار رکعت نماز می‌گزارد و نیز گزارش شده هنگامی که او را بعد از شهادت غسل می‌دادند، آثاری از پینه مثل زانوهای شتر بر دو شانه او دیدند. به خانواده‌اش گفتند: این آثار چیست؟ گفتند: از آذوقه و خوراکی است که شبانه بر شانه می‌کشید و به بینوایان می‌داد.<ref>علل الشرائع، ج 1، ص 233</ref>

که به [[خواهر قرآن]]، [[زبور آل محمد(ص)]] و [[انجیل]] [[اهل‌بیت علیهم‌السلام|اهل‌بیت (علیه السلام)]] شهرت دارد. سند صحیفه به [[امام محمد باقر (ع)|امام محمد باقر (علیه السلام)]] و [[زید بن علی بن الحسین]] می‌رسد. شرح‌های بسیاری بر این اثر ماندگار نگاشته شده است که تنها در کتاب [[الذریعة]] از حدود هفتاد شرح یاد شده است. <ref>شیخ آقا بزرگ تهرانی، ‏ محمد محسن‏، الذریعة إلی ‏تصانیف ‏الشیعة، ج ‏13، ص 345 – 359، قم، اسماعیلیان‏، 1408ق</ref>

<ref>بحار الأنوار،، ج 91، ص 142؛ «سند مناجات خمس عشر امام سجاد (علیه السلام)»، 22295</ref>

امام سجاد (علیه السلام) در این رساله به تمام ابعاد زندگی و روابط انسان با آفریدگار و خویشتن و خانواده و جامعه و حکومت و معلم و دیگر کسان پرداخته است. این رساله را [[ابوحمزه ثمالی]]، شاگرد امام سجاد (علیه السلام) نقل کرده است. <ref>بحار الانوار، ج 110، ص 94</ref>

وانگهی برخی از متأخرین و متقدمین علما این مناجات را در کتاب‌های خود نقل کرده‌اند؛ از جمله صاحب [[انیس العابدین]]، و [[فیض کاشانی|ملا محسن کاشانیِ] معاصر (قدس سره) آن‌را در کتاب [[ذریعة الضراعة]] نقل کرده است...». <ref>«مناجات انجیلیه امام سجاد (علیه السلام)»، 8326</ref>

یکی از ویژگی‌های امام سجاد عبادت خالصانه ایشان به درگاه خداوند و خشوع و خضوع ایشان می‌باشد، به طوری که [[مالک بن انس]] می‌گوید: علی بن حسین در شبانه روز هزار رکعت [[نماز]] می‌خواند تا اینکه از دنیا رحلت کرد. لذا به ایشان «زین‌العابدین» می‌گویند. <ref>ذهبی، العِبَر، دار الکتب العلمیه، ج1، ص83</ref>

امام سجاد (علیه السلام) در حالی که نیازی به بردگان نداشت، آنها را جهت آزاد کردن می‌خرید. امام سجاد(علیه السلام) در هر زمان و موقعیتی به آزادی آنها می‌پرداخت، به طوری که در شهر مدینه عده زیادی همچون یک لشکر از موالی آزاد شده، از زن و مرد به چشم می‌خورد که همگی از موالی امام بودند. <ref>سید الاهل، زین‌العابدین، 1961م، ص7و47</ref>

یکی از همسران حضرت سجاد (علیه السلام) حضرت فاطمه (ام عبدالله) دختر حضرت [[امام حسن |امام حسن (علیه السلام)]] می‌باشند که ثمره ازدواج حضرت با آن بانوی مکرمه، امام باقر (علیه السلام) بوده است. <ref>مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج46، ص155</ref>

سرانجام امام چهارم شیعیان در روز شنبه هجدهم، یا نوزدهم محرم سال 94 یا 95 هـ. ق در سن 54، یا 56 و یا 57 سالگی از دنیا رفت و در [[قبرستان بقیع]] در کنار مرقد مطهر حضرت [[حسن بن علی|امام حسن مجتبی (علیه السلام)]] عموی بزرگوارش به خاک سپرده شد.<ref> طبری، محمد بن جریر، دلائل الامامة، ص 192، قم، بعثت، چاپ اول، 1413ق؛ مناقب آل أبی‌طالب(علیه السلام)، ج 4، ص 176</ref>

[[مورخان]] چگونگی وفات ایشان را با تعابیر مختلف گزارش کرده‌اند. برخی به صراحت اعلام کرده‌اند که ایشان به شهادت رسیده است و به عنوان نمونه از امام باقر(علیه السلام) نقل می‌کنند که پدر بزرگوارشان به دستور [[ولید]] مسموم شد.<ref> مناقب آل أبی‌طالب (علیه السلام)، ج 4، ص 176</ref>  

برخی نیز تعبیرهایی چون «توفّی» را در مورد وفات ایشان گفته‌اند که از ظاهر آن مرگ طبیعی برداشت شده و صراحت در شهادت ندارد (و البته با شهادت ایشان هم منافاتی ندارد).<ref> إعلام الوری، ج ‏1، ص 481</ref>