کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن محمد بن سليمان بن حارث، (000  - 326ق) ابوذر. معروف به «ابن باغندي». محدث و راوي. تاريخ تولد او در دست نيست اما وفات او در 326هجري در بغداد روي داد. . در بغداد روي داد. «شيخ صدوق»(م381ق) با يك واسطه از او نقل حديث مي‏كند، بنابراين وي مي‏بايست در دهه‏هاي نخستين سده چهارم زنده بوده باشد. وي اصالتاً اهل «واسط» حد فاصل ميان كوفه و بصره از قبيله »أزد» است، اما نياكان او سال‏ها در بغداد سكونت داشته‏اند. وي خود در بغداد پرورش يافت و نزد اساتيد عصر خود به استماع حديث پرداخت. جد او «محمد بن سليمان بن حارث» معروف به «باغندي كبير»(م283ق) از راويان حديث بوده است. پدرش «محمد بن محمد بن سليمان»(م312ق) نيز از راويان حديث است و ظاهراً در پرورش علمي او نقش داشته است، هر چند خود او پدرش را در نقل حديث تكذيب مي‏كرده است. شايد بي‏توجهي او نسبت به احاديث پدرش، نشأت گرفته از بي‏اعتنايي پدر در باره روايات او بوده باشد زيرا پدرش نيز وي را در نقل حديث دروغگو معرفي نموده بوده است. وي با پدرش مشتركاً از «محمد بن علي بن خلف عطار» روايت دارند. همچنين از استادان ديگر او «عبيدالله سعد زهري» و «علي بن حسين بن اشكاب» هستند. از شاگردان او «علي بن فضل بن عباس بغدادي»(استاد شيخ صدوق)، «محمد بن عبيدالله بن شخير» و «ابوالحسن دارقطني»(م385ق) هستند. در باره تشيع او سخن قاطعي نمي‏توان گفت اما از برخي احاديث او مي‏توان گرايشات شيعي او را استفاده كرد. وي داراي رواياتي در جوامع حديثي شيعه است كه از جمله آنها حديث توبه حضرت آدم(ع) است كه در اين حديث، سبب قبولي توبه آدم(ع) سوگند به پنج تن آل عبا(ع) معرفي شده است. همچنين روايتي در باب عصمت امام دارد كه در اين حديث معناي «معصوم» از سوي امام صادق(ع) بيان شده است. در باره تأليفات او خبري در منابع گزارش نشده است.  

منابع: (تاريخ بغداد، ج5ص291 شماره 2795؛ الخصال، شيخ صدوق، ص270 حديث8؛ الامالي، شيخ صدوق، ص134 حديث129؛ معاني الاخبار، ص132 حديث2؛ العمده، ابن بطريق، ص379 حديث745؛ خصائص الوحي المبين، ابن بطريق، ص130 حديث72)