جنبش اسلامی داغستان: تفاوت میان نسخه‌ها

این نهضت به اندازه‌ای ژرف و فراگیر بود که «[[استالین]]» برای فریب اذهان عمومی و جلوگیری از گسترش نهضت اسلامی در این کشور، وارد داغستان شد و در کنگره مردم داغستان اعلام نمود که خودمختاری این سرزمین را به رسمیت می‌شناسد. به این ترتیب داغستان به عنوان یکی از جمهوری‌های خودمختار شوروی سوسیالیستی در 21 ژانویه 1921 اعلام موجودیت کرد ولی چند ماه بعد، قیام‌های «امام نجم الدین» و «شیخ اوزن» نیز سرکوب و سلطه کمونیست‌ها بر داغستان اسلامی و شمال قفقاز سایه افکند.

<br>

<br>

البته دوران کمونیست‌ها و 70 سال حکومت آنها بر داغستان بدون تأثیر هم نبوده است؛ در اثر مبارزه بلشویک‌ها با اسلام، هزاران شهروند داغستانی از [[دین اسلام]] و مسایل اخلاقی و معنوی آن دور شده و بسیاری از آنها از دین اسلام محروم گشتند. در سال 1988 در سراسر داغستان 27 [[مسجد]] وجود داشت؛ هر چند آنهایی که زبان عربی و علوم اسلامی را فرا می‌گرفتند از «چند ده نفر» تجاوز نمی‌کرد، این در حالی بود که در اوایل قرن بیستم، 800 مسجد در داغستان وجود داشت و هزاران داغستانی در ده‌ها مدرسه علمیه و صدها مکتب، سرگرم یادگیری علوم اسلامی و زبان عربی بودند.

1 ـ شیخ منصور اُشورمه‌ای: وی در [[چچن]] متولد شد و آموزه‌های نقشبندیه را در بخارا فراگرفت. وی بعد از بازگشت به قفقاز مبارزات خود را با روس‌ها آغاز کرد. او در جنگ 1787 روسیه و دولت عثمانی، از ترکان عثمانی پشتیبانی کرد و در قلعه «آناپا» که از استحکامات مهم عثمانی در کنار دریای سیاه به شمار می‌آمد، مستقر گردید. روس‌ها برای گرفتن این قلعه تلاش‌های بسیاری انجام دادند و سرانجام در ژوئن 1791 قلعه سقوط و «[[شیخ منصور]]» به اسارت درآمد و بعد از چند سال اسارت، در زندان «سولوتیک» درگذشت.

<br>

<br>

3 ـ حمزه بیگ: او که از مشایخ صوفیه نقشبندی داغستان بود، در سال 1831 به صف مبارزان پیوست و پس از شهادت «ملا محمد» به عنوان رهبر جنبش، انتخاب شد. حمزه بیگ در دسامبر 1833 به مخالفت‌های خود علیه نیروهای روس ادامه داد و آنان را با خطری جدی روبه رو کرد. پس از سه سال رهبری جنبش، در سال 1250 ق (1834 م)، به دست عوامل روس‌ها در مسجد روستای «خونزاق» به قتل رسید.