رباط: تفاوت میان نسخه‌ها

|}

</div>

'''رِباط''' در آغاز شکل‌گیری و گسترش [[اسلام]] استحکامات نظامی ساده‌ در نقاط سوق‌الجیشی مرز سرزمین‌های [[مسلمین]] بود تا مجاهدان در پناه آن از مرزهای [[جهان اسلام]] در مقابل [[کفار]] دفاع کنند. اما از قرن چهارم به بعد رباط‌های مشرق‌ زمین دچار تغییرات اساسی شدند. از آن زمان به بعد، یک رباط نهادی عام‌المنفعه بود که توسط انسانی خیّر ساخته می‌شد تا وسایل آسایش و راحتی را برای مسافران مسلمان، فقرا و در راه‌ماندگانی فراهم کند، که عموماً [[صوفی]] بودند.

خیّرین و اشخاص منحصر به فرد با صرف اموال شخصی بیشترین نقش را در ساخت و سازهای عام‌المنفعه در مکه داشته‌اند که بخش قابل توجهی از آنان بومی مکه نبودند و در واقع ایرانی‌ها در رتبه اول احداث رباط در این شهر قرار داشته‌اند.  

رِباط در لغت چیزی را گویند که مَشک و چهار پا و غیر آن را به وسیله آن ببندند و در اصل، عبارت است از: بستن اسب در نقطه‌ای معین و تأسیس ساخلو برای مرزبانی. جمع آن رُبُطْ است. <ref> جوهری، ابراهیم بن حماد، الصحاح اللغة، کلمه ربط</ref>

در اصطلاح، رباط و مرابط به مرز داری، اقامت گزیدن در مرز، نگهبانی دادن در اطراف کشور و مرزها، دیدبانی برای آگاهی از احوال دشمن و حفظ کشور از حمله آنان اطلاق می‌شود.<ref>حلی، حسن بن یوسف، تذکرة الفقها، ج۹، ص۴۵۱</ref>

ربط در لغت به معنای بستن و محکم کردن است.<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج ‌7، ص 302، دار الفکر، بیروت، 1414ق</ref> این که قرآن کریم می‌فرماید: «وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَ مِنْ رِباطِ الْخَیْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَ عَدُوَّکُمْ وَ آخَرینَ مِنْ دُونِهِم‏...».<ref>انفال، 60</ref> در این جا، رباط مصدر به معنای مربوط است؛ یعنی بسته شده، یا جمع «ربیط» است و به همان معنا، ولی استعمال آن در اسب‌هایی که برای [[جهاد]] بسته می‌شوند غلبه پیدا کرده است.<ref>ریاضی، حشمت الله، ترجمه بیان السعادة، ج ‏6، ص 71، مرکز انتشارات دانشگاه پیام نور، تهران، 1372ش</ref> بنابراین "رباط الخیل" به معنای اسب‌هایی است که برای جنگ آماده شده است.

در اصطلاح [[فقهاء]] رباط و مرابطه به وقتی گقته می‌شود که عده‌ای جهت مراقبت از مرزها و مراقبت از تحرکات دشمن در آنسوی مرزها در آن مناطق حاضر شوند و اگر در آنجا برای مدتی ساکن شوند به آنان "مرابط" گفته می‌شود.<ref>عاملی، زین الدین بن علی، الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة (المحشی - کلانتر)، ج ‌2، ص 385، انتشارات داوری، قم، 1410ق</ref>

در کتاب‌های فقهی بحثی دربارۀ "مرابطه" آمده است. [[شیخ طوسی]] در کتاب تهذیب الاحکام؛ عنوانی آورده است به نام "مرابطه در راه خدا" <ref>طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الأحکام، ج ‌6، ص 125، باب المرابطة فی سبیل الله، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1407ق</ref> که در آن روایاتی از [[ائمه اطهار(ع)|ائمه علیه‌السلام]] آورده است که مسلمانان را به حفظ مرزهای کشور اسلام تشویق کرده است.<ref>طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الأحکام، ج ‌6، ص 125، باب المرابطة فی سبیل الله، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1407ق</ref> و از جایی که حفظ مرزها جنبۀ تهاجمی ندارد، شرکت در آن حتی برای [[شیعیان]] که حکومت‌های وقت را قبول نداشته‌اند، از طرف امامان معصومعلیه‌السلام مجاز شمرده شده است. لذا فقها با توجه به این روایات مرزبانی از کشورهای اسلامی را حتی در زمان غیبت امام معصوم علیه‌السلام مستحب دانسته‌اند.  

[[علامه حلی]] در‌این‌باره می‌فرماید: مرابطه (مرزداری) در زمان حضور امام علیه‌السلام [[مستحب مؤکد]] است و در زمان غیبت امام علیه‌السلام نیز [[مستحب]] است؛ زیرا معمولاً در حفظ مرزها، جنگ و درگیری نیست و فقط جهت مراقبت و نشان دادن نیروها به دشمن است.<ref>علامه حلی، منتهی المطلب فی تحقیق المذهب، ج ‌14، ص 44، مجمع البحوث الاسلامیة، مشهد، چاپ اول، 1412ق</ref> بله همان‌طور که در روایات اشاره شده است، اگر در حین مرزبانی؛ دشمنان به سرزمین اسلام حمله کنند، مرزبان می‌تواند جهت دفاع از خود و دفاع از اسلام و نه به خاطر دفاع از سلاطین و حاکمان ستمگر، وارد مبارزه شده و از اسلام محافظت نماید.

ماهیت و اساس شکل‌گیری نهاد اسلامی "رباط" در قرن دوم هجری، از سواحل جنوبی دریای مدیترانه در شمال [[آفریقا]] برخاسته است؛ جایی که امروز [[تونس]] نام دارد.

بنابراین رباط‌ها ابتدا به منزله پادگان‌های‌ نظامی‌ و مـحل نـگهداری اسـب و آذوقه مجاهدان اسلام بوده و آنها در سده‌های نخستین اسلامی به مرزهای‌ سرزمین‌های‌ مسلمان هجرت کـرده و بـا احـداث رباط‌ها در مرزهایی که مورد تهدید مشرکان بود‌ به‌ پاسداری‌ از دین مبین اسلام می‌پرداختند.  

[[قرآن کریم]] درباره رباط و مرابطه می‌فرماید:

«ای کسانی که ایمان آورده‌اید، (در مقابل مشکلات و هوس‌ها) شکیبا باشید استقامت کنید و در برابر دشمنان نیز پایدار باشید و از مرزهای خود مراقبت کنید و از خدا بترسید تا رستگارشوید.»

«هر نیرویی در قدرت دارید، برای مقابله با آنها (دشمنان)، آماده سازید! و (همچنین) اسب‌های ورزیده (برای میدان نبرد)، تا به وسیله آن، دشمن خدا و دشمن خویش را بترسانید.»

صاحب تفسیر [[مجمع‌البیان]] در ذیل آیه اول می‌نویسد این آیه شریفه جمیع آنچه را برای مکلف لازم است دربر دارد؛ زیرا «اصبرُوا» شامل انجام عبادات و ترک گناهان می‌شود. «صابروا» شامل چیزهایی است که در برابر دیگران باید انجام دهد، مثل جهاد با دشمن و مهمتر از آن جهاد با نفس و «رابطوا» شامل دفاع از مسلمانان و دین می‌شود و «واتقواالله» شامل پرهیز از همه گناهان و محرمات و عمل به همه اوامر و واجبات است. <ref> طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۲، ص۴۸۲</ref>

«کسی که یک شبانه روز در راه خدا، مرزبانی کند پاداشش معادل کسی است که یک ماه روزه گرفته و شبها به عبادت مشغول بوده و جز برای کار ضروری دست از نماز نکشیده باشد.»

ساخت‌ رباط‌ به دلیل آن که در آغاز‌ با‌ هدف حـفاظت‌ از‌ مـرزها‌ و دفــاع از سـرزمین‌هـای‌ <ref>مـقدمه‌ای بر شناخت رباط در ایران‌، ص٥٠٩</ref> اسلامی انجام می‌‌‌‌گرفت، امری مقدس به شمار می‌‌‌‌آمد و [[مسلمانان]] بـه آن‌اشـتیاق‌ داشتند‌. زیرا بـر اسـاس آیات [[قرآن]]، مرابطه و حفاظت از مرزهای اسلامی در برابر دشمنان‌ امری‌ واجب است؛ <ref>(انفـال:60)؛ (آل‌عمران:200)</ref>

با وجود مشارکت مردم در ساخت رباط، در آنها برای مـخارج مـسافران و سـاکنان از درآمدهای وقفی اسـتفاده مـی‌شـد. مخارج هر رباط در سند وقفیّه‌اش درج شده بود که برای زمانی محدود یا نامحدود در نظر گرفته شده بود. همچنین واجدین شرایط بهره‌مندی از امکانات رباط نیز به­‌طور کامل شرح داده شده بود.

در ساخت رباط، مانند بسیاری دیگر از بناهای دوران اسلامی، سبک‌های رایج در هر سرزمین را به کار می‌گرفتند. این بناها معمولاً چهارگوش و شامل دیواری پیرامونی، [[مسجد]]، انبارهای سلاح، اصطبل و برجهای نگهبانی در گوشه‌ها بود. اندازۀ رباط‌ها گوناگون بود و گاهی به قلعه‌ای کوچک یا حتی برجی دیده‌بانی می‌مانست. گاهی رباط‌ها به استحکامات نظامی رومیان شباهت داشت، بناهایی چهارگوش با برجهای گوشه‌ای؛ گاهی نیز یک رباط شامل چند تالار می‌شد. به گفتۀ مقدسی، رباط‌های سواحل شام مناره‌هایی برای برافروختن آتش و فرستادن پیام داشتند؛ این مناره‌ها پیام را به‌سرعت از رباط‌ها به آبادی‌ها می‌رساندند. در روز پیام را با دود می‌فرستاند.

یکی از کهن‌ترین رباط‌های برجاماندۀ افریقیه، رباط سوسه در شمال کشور [[تونس]] است. این رباط را که پایگاه حمله به سیسیل بود، اغلبیان در ۲۰۶ ق / ۸۲۱ م ساخته‌اند. رباط سوسه بنایی است مربع‌شکل و دوطبقه، با ابعادی نزدیک به ۴۰ متر، که در گوشه‌ها و میانۀ هر ضلعْ برجی گرد دارد. در گوشۀ بنا مناره‌ای است و در طبقۀ پایین رباط، پیرامون حیاط، رواق و اتاقهایی قرار گرفته است. در طبقۀ بالا تالاری کشیده و ستون‌دار ساخته‌اند که مسجد رباط بوده است.<ref>رباط، بنا | مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی

https://www.cgie.org.ir</ref>

پس از پیشرفت و تثبیت اسلام در سرزمین‌های مرزی و برطرف‌ شدن‌ تهدیدهای‌ غیرمسلمانان، رباط‌هـا بـه تــدریج تـغییـر کـاربری دادند. رباط‌ها‌ در‌ مناطقی مانند [[مغرب]] به مکانی برای اجتماع [[صـوفیان]] تـبدیل شـدند به گونه‌ای کـه واژه‌های رباط و [[خانقاه]] به صورت مترادف به کار می‌‌‌‌رفت، <ref>الخطـط و الاثـار، ج٤، ص٢٩٣‌؛ الرباطـات و الزوایـا فـی التـاریخ المغرب، منشورات کلیه الاداب و العلوم الانسانیه بالرباط</ref> اما در سـرزمین‌ هـای‌ شــرقی‌ ‌جـهان اسلام مانند مکه به‌ دلیـل‌ قرارداشـتن‌ در مسـیر کاروان‌های تجـاری و زیارتی بـیشتر ربـاط‌هـا به محل استراحت مسافران و کاروان‌ها تبـدیل شـدند و<ref>احسـن التقاسـیم فـی معرفة الاقـالیم، ج٢، ص٣٨٢‌</ref> ‌کاربری‌ کاروان‌سرا یافتند.

ذکر این نکته حایز اهمیت است که با وجود تاثیرات فرهنگی ممالیک بر شبه جزیره و [[حرمین شریفین]]، هیچ سند و مدرک روشنی دال بر وجود خانقاه پیش از تسلط دولت [[عثمانی]] در مکه وجود ندارد. حال آنکه رباط‌هایی همچون رباط "رامشت" از سال 529، همزمان با حکومت فاطمیان، با هدف سکونت صوفیان در مکه تاسیس شده است.  

از آن جهت که رباط، مسکن عابدان و [[صوفیان]] و زاهدان بوده است، دور از ذهن نیست که نزدیک‌ترین نقاط به خانه خدا در شهر مکه در اولویت ساخت رباط‌ها قرار داشته باشند. اما با توجه به وضعیت جغرافیایی شهر مکه و کمبود اراضی خالی در اطراف [[خانه خدا]]، احداث رباط‌ها با فاصله قابل توجهی از خانه خدا انجام شده است.

بر مبنای تک‌نگاری‌های دو تاریخ‌نگار؛ تقی‌الدین محمد بن احمد فاسی و نجم‌الدین عمر بن فهد که هر دو متعلق به قرن نهم هجری هستند؛ می‌توان به تعداد قابل توجهی از رباط‌های مهم شهر [[مکه]] دست یافت. فاسی بسیاری از اسناد وقفیه را عیناً در کتابش نقل کرده و بدین ترتیب تنها اثر برجای مانده از آن رباط‌ها را برای ما برجا گذاشته است. چه تمامی این ابنیه و آثار آن، توسط وهابیان نابود شده است.<ref>مصادر تاریخ الجزیرة العربیة، ریاض، صص67 ـ 61</ref>

رباط انوشیروانی آهوان یکی از کهن‌ترین رباط‌های ایران و استان سمنان است که پیشینه آن به پیش از اسلام و دوره ساسانی بازمی‌گردد. این رباط در ۳۶ کیلومتری جاده سمنان-دامغان واقع شده‌است. در کتاب‌های مستشرقین نوشته شده است که رباط انوشیروانی متعلق به شرف‌الدین معالی انوشیروان پسر ملک‌المعالی منوچهر بوده که در سال‌های ۴۲۱ و ۴۲۰ هجری قمری حکومت می‌کرده است.

«صنیع الدوله» در کتاب خود درباره رباط انوشیروانی آهوان سمنان می‌نویسد: «از جمله رباطی در این محل هست معروف بر رباط انوشیروانی‌، بسیار قدیمی و به قدمت آن رباطی در ایاب و ذهاب سفر خراسان دیده نشده و بر نهج غریبی آن را ساخته‌اند. تمام این بنا از سنگ و گچ و آجر است.

https://www.wikisemnan.com › item

[[رده:مفاهیم]]