۸۸٬۱۲۶
ویرایش
صحیح بخاری (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'صاحب نظر' به 'صاحب‌نظر'
جز (جایگزینی متن - 'نشان گر' به 'نشان‌گر') |
جز (جایگزینی متن - 'صاحب نظر' به 'صاحب‌نظر') |
||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
== ضعف های محتوایی صحیح بخاری == | == ضعف های محتوایی صحیح بخاری == | ||
گذشته از اشکال های پیش گفته، مهم‌ترین نقد بر صحیح بخاری انعکاس روایاتی است که از هر جهت با فرهنگ و آموزه‌های قرآن و اهل بیت علیهم‌السلام حتی از دیدگاه برخی از | گذشته از اشکال های پیش گفته، مهم‌ترین نقد بر صحیح بخاری انعکاس روایاتی است که از هر جهت با فرهنگ و آموزه‌های قرآن و اهل بیت علیهم‌السلام حتی از دیدگاه برخی از صاحب‌نظران اهل سنت مخالف است. از سوی دیگر قداست و جایگاه رفیع این کتاب در میان جامعه دینی اهل سنت باعث شد تا این روایات مورد استناد و اعتنای بسیاری از پژوهش‌گران قرار گیرد. بدون تردید اگر مدّعی باشیم که صحیح بخاری در شکل‌دهی به بسیاری از اندیشه‌های ناصواب کلامی و فقهی و دور ساختن امت اسلامی از فرهنگ ناب اسلامی و قرآنی به عنوان مهم‌ترین منبع روایی، بیشترین نقش را داشته است، سخنی از روی گزاف نخواهد بود. | ||
صحیح بخاری در بُعد توحید، از خدایی یاد می‌کند که دارای جسم، اعضاء و جوارح و قابل رؤیت است و مانند موجودات عادی، محلّ اعراض و صفات قابل زوال است. و در بعد نبوت از پیامبرانی یاد می‌کند که دروغ می‌گویند، غذای حرام می‌خورند، زن باره اند، برای فرار از مرگ، چشم عزرائیل را کور می‌کنند، با حال جنابت نماز می‌خوانند، اشتباه کار و فراموش خاطر اند، در نبوت خود تردید دارند، مورد سحر ساحران قرار می‌گیرند...... و در ابعاد دیگر، قرآن را تحریف شده معرفی می‌کند، مباشرت با حائض را جائز می شمرد و غنا را مباح معرفی می‌کند<ref>علم حدیث، ص ۳۵۶.</ref>. | صحیح بخاری در بُعد توحید، از خدایی یاد می‌کند که دارای جسم، اعضاء و جوارح و قابل رؤیت است و مانند موجودات عادی، محلّ اعراض و صفات قابل زوال است. و در بعد نبوت از پیامبرانی یاد می‌کند که دروغ می‌گویند، غذای حرام می‌خورند، زن باره اند، برای فرار از مرگ، چشم عزرائیل را کور می‌کنند، با حال جنابت نماز می‌خوانند، اشتباه کار و فراموش خاطر اند، در نبوت خود تردید دارند، مورد سحر ساحران قرار می‌گیرند...... و در ابعاد دیگر، قرآن را تحریف شده معرفی می‌کند، مباشرت با حائض را جائز می شمرد و غنا را مباح معرفی می‌کند<ref>علم حدیث، ص ۳۵۶.</ref>. | ||