میثم تمار: تفاوت میان نسخه‌ها

'''میثم تمار''' ابتدا غلام بود و توسط [[علی بن ابی طالب|حضرت علی (علیه‌السلام)]] خریداری و آزاد شد. [[علی بن ابی طالب|امام علی (علیه‌السلام)]] او را بسیار دوست داشت و احترام زیادی برایش قائل بود و میثم نیز متقابلاً علاقه شدیدی به حضرت داشت. میثم را به خاطر آن که خرما فروش بود، تمّار گویند. امام علی (علیه‌السلام) سال‌ها قبل از [[شهادت]] میثم، او را از چگونگی شهادتش آگاه کرده بود. او قبل از شهادت به همگان گفته بود که مولایش امام علی (علیه‌السلام) طرز شهادت او را به وی گفته است. حکام جور قصد داشتند به نحوی غیر از آن چه که امام فرموده بود، میثم را به شهادت برسانند، ولی سرانجام طبق پیش‌بینی امام علی (علیه‌السلام) زبان گویای او را بریدند و این دوستدار آل علی(علیه‌السلام) به جرم حمایت آشکار از [[اهل‌بیت (علیهم السلام)|اهل‌بیت]] [[حضرت محمد (ص)|رسول اکرم(صلی الله علیه)]] و دوستی با آن‌ها، توسط [[عبیدالله بن زیاد|عبیداللَّه ابن زیاد]]، حاکم [[کوفه]] به طرزی فجیع به [[شهادت]] رسید.

میثم، فرزند یحیی، ابتدا غلام زنی از طایفه بنی اسد بود، حضرت علی(علیه‌السلام) او را خرید و آزاد کرد. <ref>شرح نهج‌البلاغه ابن ابی الحدید، ج 2، ص 291</ref> وی در زمان [[پیامبر]] نیز می‌زیست; هر چند در حوادث زمان آن حضرت یادی از او نشده، اما او را از اصحاب پیامبر (صلی الله علیه) به شمار آورده‌اند.

وی شیفته آن بود که از محضر امیر مؤمنان علی (علیه‌السلام) علم و حکمت بیاموزد. از این رو دل و جان خود را دربست در اختیار معارف علوم [[علوی]] گذاشت. حضرت (علیه‌السلام) نیز که او را لایق و با استعداد یافت، دانش و حکمت‌های فراوانی به وی آموخت، حتی برخی اسرار را که به هر کس نمی‌توان گفت و آگاهی از حوادث آینده و بلاها و فتنه‌های زمانه را در اختیار او گذاشت. از این رو میثم تمّار را (صاحب سرّ) [[امیر المؤمنین]] می‌دانند<ref>سفینة البحار، ج 2، ص 524</ref>.

وی در کوفه می‌زیست و میان او و امام علی (علیه‌السلام)، صمیمیتی خاص وجود داشت. حضرت گاهی به مغازه خرما فروشی او می‌رفت و هم صحبتش می‌شد و در این دیدارها از [[قرآن]] و حکمت‌های دینی به او می‌آموخت<ref>همان، ص 525</ref>.

صحنه‌هایی از [[عبادت]]<nowiki/>‌های نیمه شب حضرت در صحراهای بیرون کوفه و رازگویی‌های مولا با چاه، از زبان میثم تمّار نقل شده است<ref>بحار الانوار، ج 40، ص 200; نفس المهموم، ص 60</ref>.

از این رو میثم، پیوسته دار بر دوشی بود که انتظار شهادت داشت و شهادت بر سر عقیده و ایمان را افتخار مى‌دانست و با همه خطرها و فشاره، هرگز از دفاع و جانبداری خاندان رسالت و خط [[امامت]] و [[ولایت]] دست برنمی‌داشت. پس از [[شهادت]] امیر المؤمنین (علیه‌السلام)، گاهی از کوفه به [[مدینه]] می‌رفت و با [[حسن بن علی|امام حسن(علیه‌السلام)]] و [[امام حسین|امام حسین (علیه‌السلام)]] دیدار می‌کرد.

گاهی هنگام عبور از کنار آن درخت که علی(علیه‌السلام)به وی نشان داده و فرموده بود که بعداً با این درخت، ماجراها خواهی داشت، می‌ایستاد و در پای آن نخل [[نماز]] می‌خواند و می‌گفت: مبارکت باد ای نخل! مرا برای تو آفریده اند و تو برای من روییده ای. همیشه به آن نخل می‌نگریست<ref>شرح نهج‌البلاغه ابن ابی الحدید، همان، ص 292</ref>.

روزی به زنی به نام (جبله مکّی) گفته بود: این امت، پسر دختر پیامبرشان را در [[عاشورا|دهم محرم]] می‌کشند و دشمنان خدا این روز را مبارک می‌دانند; این داستانی است که مولایم امیر مؤمنان(علیه‌السلام)به من خبر داده و فرموده است که همه چیز بر [[امام حسین|حسین بن علی (علیه‌السلام)]] خواهد گریست<ref>بحار الانوار، ج 45، ص 202; در ادامه همین روایت آمده است که میثم، نشانه‌ای هم به جبله گفته بود. وی می‌گوید: یک روز از خانه بیرون آمدم، دیدم خورشید که بر دیوارها می تابد، همچون پارچه ای است که به رنگ سرخ، رنگ آمیزی شده باشد. صیحه ای کشیدم و گفتم: به خدا سوگند، سرورمان حسین بن علی (علیه‌السلام) کشته شد. و همان گونه بود که او از میثم شنیده بود.</ref>.

مردمی که شاهد این گفت‌گو بودند، سخنان آن دو بزرگوار را مسخره کردند و دروغ پنداشتند; اما چند روزی نگذشت که میثم بر دار آویخته شد و چندی بعد نیز حبیب بن مظاهر در کربلا شهید شد و سر او را نیز بر نیزه زده، به کوفه آوردند<ref>نفس المهموم، ص 60</ref>.

وقتی میثم از سفر [[حج]] به سوی کوفه برمی‌گشت، ابن زیاد دستور دستگیری او را داده بود. این در آستانه حوادث پیش از قیام امام حسین (علیه‌السلام)و [[عاشورا]] و اوضاع بحرانی کوفه بود. گماشتگان والی، در (حیره) میثم را پیش از آن که به کوفه و خانه خود برسد، دستگیر کردند. وی هنگام دستگیری، سالخورده و نحیف بود و جز پوستی بر استخوان‌هایش نمانده بود<ref>همان، ص 59</ref>; هر چند قلبی شجاع و دلی نیرومند داشت.

گفت: باید از [[علی بن ابی طالب|علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام)]] بیزاری بجویی و به او ناسزا بگویی، و گرنه دست‌ها و پاهایت را بریده، بر دار خواهم آویخت.

دستور داد او را به دار آویختند. میثم تمار بر فراز دار هم از فضایل علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) می‌گفت و اعلام می‌کرد: ای مردم! هر کس دوست دارد حدیثی از سخنان علی (علیه‌السلام) را بشنود، پیش از آن که کشته شوم بیاید. من شما را از حوادث آینده تا پایان جهان خبر می‌دهم. مردم مشتاقانه برای شنیدن سخنانش گرد آمدند و او از فراز دار بر ایشان سخن گفت و فضایل خاندان پیامبر را به گوش مردم می‌رساند.

مدتی پیکر پاک او بر سر دار بود و ابن زیاد برای زهر چشم گرفتن از مخالفان اجازه نمی داد آن را پایین آورند. هفت نفر از دوستان غیرت‌مند او با هم هم پیمان شدند و شبی نگهبانان را غافلگیر کردند، جسد را پایین آوردند و آن را به خاک سپردند. مأموران، فردا صبح جنازه را بر دار ندیدند و هر چه گشتند نیافتند<ref>رجال کشّی، ص 83</ref>.