توحید: تفاوت میان نسخه‌ها

توحید (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۰ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۲۳:۱۱

۱٬۳۷۳ بایت حذف‌شده ، ‏۱۰ فوریهٔ ۲۰۲۱

بدون خلاصۀ ویرایش

Salehi.m

confirmed

۵٬۹۱۷

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-اعتقاد به توحید از بنیادی ترین ارکان اصول دین و به معنای  یگانگی خدا می باشد. این اصل حتی در دیگر ادیان توحیدی نیز به عنوان اصلی بنیادی شناخته شده است به طوری که به انسان های توحید گرا موحد می گویند. واژه توحید از منظر فلسفه و کلام به توحید ذاتی، توحید صفاتی، توحید افعالی و توحید عبادی تقسیم می شود.و اما  توحید در بستر معنا شناسی مفهومی گسترده دارد و در و آن را می بایست در روی کرد های عرفانی، کلامی و فلسفی تفسیر کرد
+اعتقاد به توحید از بنیادی ترین ارکان اصول دین و به معنای  یگانگی خدا می باشد. این اصل حتی در دیگر ادیان توحیدی نیز به عنوان اصلی بنیادی شناخته شده است به طوری که به انسان های توحید گرا موحد می گویند. واژه توحید از منظر فلسفه و کلام به توحید ذاتی، توحید صفاتی، توحید افعالی و توحید عبادی تقسیم می شود.و اما  توحید در بستر معنا شناسی مفهومی گسترده دارد و آن را می بایست در روی کرد های عرفانی، کلامی و فلسفی تفسیر کرد.
 ==معنای لغوی توحید==
@@ خط ۱۵: / خط ۱۴: @@
 ==معنا شناسی توحید==
-توحید در بستر  معنا شناسی دارای سه جهت عرفانی، فلسفی و کلامی است. شهود و وصول به یگانگی خداوند پایه توحید بر مبنای عرفان است.<ref>ر ک طباطبایی،«توحید شهودی از منظر امام خمینی»، ص۱۰۴.</ref>
+توحید در بستر  معنا شناسی دارای سه جهت عرفانی، فلسفی و کلامی است. توحید عرفانی مبتنی بر شهود و وصول به وحدانیت خداوند است. توحید فلسفی مبتنی بر باور عقلی به وحدانیت خداوند است و توحید کلامی مبتنی بر پذیرش احدیت خداوند است.
+<ref> با استفاده از  طباطبایی،«توحید شهودی از منظر امام خمینی»، ص۱۰۴.</ref>
- توحید در فلسفه به عنوان یک مفهوم و مربوط به وحدت واجب الوجود است، اما توحید در عرفان ارتباطی با مفهوم آن ندارد بلکه توحید در عرفان به مصداق آن یعنی خدای متعال باز می گردد که
-در سه رویکرد متفاوت کلامی، عرفانی و فلسفی، سه نگرش متفاوت به توحید وجود دارد؛ توحید کلامی مبتنی بر پذیرش یکی بودن خداوند است، توحید فلسفی به معنای ایمان برخاسته از باور عقلی به یکی بودن خداوند است و توحید عرفانی، مبتنی بر شهود و وصول به یگانگی خداوند.[۵] توحید در فلسفه، درباره وحدت واجب الوجود به عنوان یک مفهوم است، اما در عرفان، سخنی از مفهوم نیست، بلکه سخن از مصداق توحید یعنی خداست که یک وجود واحد است و دیگر موجودات، از او بهره می‌برند.[۶] تلاش فیلسوف، اثبات توحید واجب الوجود است، اما تلاش عارف، شهود و رسیدن درونی به توحید است. با این حال، حکمت متعالیه که منسوب به ملاصدرای شیرازی است، جمع بین قرآن و عرفان و برهان دانسته شده و شهود عرفانی در آن، همراه با مباحث استدلالی بیان شده است.[۷]