امانت: تفاوت میان نسخه‌ها

ولایت امیرمؤمنان و [[اهل‌بیت (علیهم‌السلام)]]، امانت سنگینی است که خداوند بر هستی عرضه کرده و انسان آن را پذیرفته است. آیۀ '''«عرض امانت»''' تفسیرهای مختلفی دارد و در برخی روایات این امانت به ولایت [[علی (علیه‌السلام)]] هم تأویل شده است. آیۀ امانت چنین است: {{متن قرآن|إِنَّا عَرَضْنَا الأَمَانَةَ عَلَی السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَالْجِبَالِ|سوره = احزاب|آیه = 72}}. [[امام صادق (علیه‌السلام)]] می‌فرماید: مقصود از آن ولایت علی (علیه‌السلام) است: «هی ولایة أمیرالمؤمنین»<ref>بحار الأنوار؛ ج ۲۳ ص ۲۷۵ و ۲۸۰.</ref> در آیۀ دیگری که می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ یَأمُرُکُم أَن تُؤَدُّوا الأَماناتِ إِلیٰ أَهلِها وَإِذا حَکَمتُم بَینَ النّاسِ أَن تَحکُموا بِالعَدلِ ۚ إِنَّ اللَّهَ نِعِمّا یَعِظُکُم بِهِ إِنَّ اللَّهَ کانَ سَمیعًا بَصیرًا|سوره = نساء|آیه = 58}}؛ «خداوند به شما فرمان می‌دهد که امانت‌ها را به صاحبانش بدهید و هنگامی که میان مردم داوری می‌کنید، به عدالت داوری کنید. خداوند اندرزهای خوبی به شما می‌دهد! خداوند شنوا و بیناست». عبارت: «خداوند دستور می‌دهد امانت‌ها را به اهلش بسپارید». در روایات متعددی آمده که خطاب به [[امامان معصوم|امامان]] است که هرکدام [[امامت]] و ودایع امامت همچون کتاب و سلاح و مسؤولیت‌های پیشوایی را به امام بعدی بسپارد. در احادیثی از [[امام صادق (علیه‌السلام)]] و [[امام علی بن موسی الرضا|امام رضا (علیه‌السلام)]] نقل شده که امانت، همان ولایت است. و حضرت صادق (علیه‌السلام)، امانت را حب و ولایت و معرفت محمّد و آل محمد می‌شمارد. ولایت‌پذیری و تحمل این‌بار عظیم اعتقادی و عملی، ظرفیت و تعهدی فراوان می‌طلبد. انسان‌ها نیز برخی امانت‌دار خوبی نبودند و به وظیفۀ خود نسبت به این امانت الهی، عمل نکردند<ref>جواد محدثی؛ فرهنگ غدیر؛ ص ۱۰۱.</ref>.