معتزله: تفاوت میان نسخه‌ها

معتزلیان از همان ابتدا [[عدلیه]] یا اصحاب العدل نامیده شدند. آن‌ها بندگان را در باره اعمال‌شان، فاعل‌مختار مى‌دانستند. به همین دلیل، به [[قَدَریه]] نیز مشهور شدند. یکی از اصول مورد بحث مسلمانان صدر اسلام، اصلی به نام[[منزلة بین المنزلتین]] است که معتزله آن را مطرح کردند. طرح این اصل به دنبال دو عقیده متضاد بود که قبلًا در جهان اسلام راجع به [[کفر]] و [[ایمان]] فسّاق پدید آمده بود. [[خوارج]] برای اولین‌بار این عقیده را مطرح کردند که مرتکبان گناه کبیره کافر‌ند. در برابر خوارج، گروهی به نام [[مرجئه]] پدید آمدند و معتقد بودند که چون عقیده و ایمان امری قلبی است، بنابراین، ارتکاب فسق و گناه کبیره، موجب کفر نخواهد شد. پس مانعی ندارد که شخص ایمان داشته باشد و همزمان از وی گناه کبیره نیز سر بزند، چون ایمان امری قلبی است. جدای از آن دو گروه، گروه دیگری به نام [[معتزله]] به وجود آمدند که عقیده میانه‌ای داشتند و می‌گفتند که مرتکب کبیره نه مؤمن است و نه کافر، بلکه در برزخی به نام منزلة بین المنزلتین قرار می‌گیرد.<ref>مطهری مرتضی، مجموعه آثار، نشر صدرا، سال 1389 شمسی، ج 3 ص 76 و 77  با تصرف در عبارت.</ref>

معتزله‌ معتقدند که‌ عقل‌ انسان قادر به درک احکام کلی است و کار شریعت‌ تأیید و تعیین‌ حدود دقیق‌ آن‌ها می‌باشد. از این‌ عقیده‌ به‌ «حسن‌ و قبح‌ عقلی» تعبیر می‌شود. بر این‌ مبنا، معیارهای‌ عرفی‌ای که‌ انسان‌ها در باره عدالت‌ و به‌ طور کلی‌ درباره نظام‌ ارزشی‌ افعال‌ انسانی‌ باور دارند، معیارهایی‌ عام‌ است‌ که‌ فعل‌ خداوند از آن مستثنی‌ نیست‌. بنابراین‌، اگر مثلاً تکلیف‌ خارج از طاقت بر عهده کسی قرار دادن و یا کیفر دادن‌ کسی‌ به‌ دلیل‌ عمل‌ غیرارادی‌ او در میان‌ انسان‌ها کاری‌ ناعادلانه‌ و قبیح‌ است‌؛ همینطور نمی‌توان‌ پذیرفت‌ که‌ پروردگار عادل‌ - که‌ عمل‌ قبیح‌ از او سر نمی‌زند - با بندگانش‌ چنین‌ رفتار کند.<ref>انواری، محمدجواد، «اصول خمسه»، ص۲۸۰ با تصرف در عبارات </ref> علاوه معتزله در حسن و قبح عقلی و عدل خداوند با امامیه هم‌عقیده است و این دو در برابر اشاعره که با آن‌ها در این عقیده مخالف‌اند، به «عدلیه» معروف‌اند.<ref>محمدی ری شهری، دانشنامه عقاید اسلامی، ۱۳۸۶ش، ج۸، ص۱۰۴</ref>