ابوسعید حسن بن عبدالله سیرافی: تفاوت میان نسخه‌ها

پدرش [[زرتشتی]] بود و بهزاد نام داشت؛ ولی بعد از مسلمان شدن، نام عبدالله بر خود نهاد.

تحصیلات خود را تا سن ۲۰ سالگی در سیراف گذراند و به [[عمان]] مهاجرت کرد و پس از اخذ [[اجتهاد]]، به وطن برگشت. سپس راهی [[بغداد]] شد و در آنجا منصب قضاوت را عهده‌دار بود. [[ابن ندیم]] با وی دوست بود و [[سید رضی]] پیش از ده سالگی از او نحو آموخت.

وی فردی پرهیزکار و عفیف بود و با اجرت استنساخ کتاب‌ها روزگار می‌گذراند و درآمد دیگری نمی‌پذیرفت. کرخی، فقیه بزرگ شیعی، او را تحلیل و تکریم می‌کرد و بر همه برتری می‌داد و مجلس فتوا برایش ترتیب داده بود. وی عالمی جامع بود و در نحو، فقه، لغت، شعر، عروض، قرائت، حدیث، کلام، حساب و هندسه چیره‌دست بود. ابوسعید علم نحو را از ابن سراج و لغت را از ابن درید آموخت تا این‌که خود از اکابر و اعاظم علمای زمان خویش شد. وی در فقه، حدیث، علوم قرآن و کلام از اساتید بنام بود؛ اما در نحو و لغت عرب، خاصه نحو بصریان، اشتهار بیشتری یافت. بر اثر شهرتی که داشت، مرجع امراء، علما و افاضل بود. از آن جمله، نوح سامانی نامه‌ای به او نوشت و چهار صد سؤال که غالب آن‌ها الفاظ لغوی بود، از وی پرسید و دیلمی وزیر نامه‌ای مشتمل بر سئوالاتی در باب قرآن بدو نوشت و مروان بن محمد ملک دیلم از آذربایجان یکصد و بیست سؤال در باب قرآن و حدیث نزد او فرستاد و همچنین عده‌ای دیگر و او همه را جواب داد.