عربستان سعودی: تفاوت میان نسخه‌ها

[ابن غنّام] اِبْن‌ِ غَنّام‌، حسين‌ بن‌ ابى‌ بكر بن‌ غنام‌ مورخ‌، فقيه‌، اديب‌ و از مشايخ‌ وهابى‌ است که در احساء متولد شده و برای تحصیل به درعیه رفتو از جمله شاگردان محمد بن عبد الوهاب قرار گرفت. وی استاد دو تن از نوادگان محمد بن عبد الوهاب است.

آل شویلفارس أحمد جمعان آل شويل الزهراني ملقب بـه أبوجندل الأزدي یکی از اولین تئوریسین های گروه تروریستی القاعده در عربستان بود.

'''عبدالعزيز بن صالح الجربوع'''

عبدالعزيز بن صالح الجربوعاو از شاگردان عبدالعزیز بن باز، عبدالله بن جبرین و محمد بن عثیمین است. تالیفات او در خدمت ترویج اندیشه سلفیه جهادی و مورد حمایت تکفیری‌ها می باشد.

'''سلطان بن بجاد العتيبي'''

او یک سلفی تکفیری است. یکی از کتابهای او به نام  «الأدلة الساطعة وَ البراهين الواضحة في تحريم العسكرية المعاصر أو رسالة إلى عسكري» است. او در این کتاب به شرک یا تحریم یا بدعی بودن نظامی گری و قوانین حاکم بر آن  حکم کرده  است.

احمد بن عمر بن مساعى الحازمي يا احمد الحازمی، متولد مکه، رهبر جریان فکری حازمیة است كه از جمله اساتید علوم شرعی و متخصص در زبان عربی دانشگاه مکه است. او فردی است که با تفکرات تند خود موجب شکاف و انشقاق درون داعش شده است. تكفراتی كه او را در مقابل جریان بن علی قرار داده است. هواداران حازمی، پیروان بنعلی را به کفر، جهمیه و مرجئه بودن متهم کردند و پیروان بنعلی هوادارن حازمی را به تندوری و پیروی از مرام خوارج متهم می کردند.

'''محمد بن صالح بن عثيمين '''

محمد بن صالح بن محمد عثيمين المقبل الوهيبي التميمي معروف به ابن عثيمين متولد 1347هـ و متوفای 1421هـ یکی از معروفترین نظریه پردازان و رهبران فکری سلفی وهابی است. از مهمترین اساتید وی عبد الرحمن ناصر السعدی صاحب تفسیر السعدی، عبد العزیز بن باز مفتی اعظم عربستان و محمد امین شنقیطی صاحب تفسیر اضواء البیان است[1] که همگی مروج افکار تکفیری وهابیت هستند.

متولد ۱۹۵۸م، امام جمعه قطیف و از رهبران شیعیان عربستان است. او در کشورهای مختلف از جمله [[عراق]]<ref>ر.ک:مقاله عراق</ref>، [[ایران]] و [[کویت]] تحصیل و تدریس علوم حوزوی داشته است. صفار در دهه هفتاد و هشتاد میلادی چهره‌ای انقلابی بود. او در سال ۱۹۷۹م از رهبران [[انتفاضه]] شرق عربستان بود<ref>عدنان، «الشيعة في السعودية»</ref> و پس از آن مجبور به ترک کشورش شد. اما در دهه آخر قرن بیستم و پس از حمله صدام به کویت، موضع‌گیری میهن‌پرستانه‌ی شیخ صفار و هم‌فکرانش، سبب ایجاد ارتباط آنان با حکومت و بازگشت آنان به کشور شد.