confirmed، مدیران
۳۷٬۲۱۴
ویرایش
احمد بن علویه بن جعفر اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها
←معرفی
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←معرفی) |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
احمد بن علویه بن جعفر اصفهانی، ابوجعفر. معروف به «ابوالاسود كاتب». [[محدث]]، ادیب و شاعر توانمند اهلبیت علیه‌السلام. از ندیمان [[احمدبن عبدالعزیز عجلی]](م280ق. حاكم اصفهان). ولادت او در سال 212هجری بود، زیرا هنگامی كه وی «قصیده نونیه» خود را در سال 310هجری تكمیل كرد، 98 سال داشت. وفات او در سال 320هجری و احتمالاً در اصفهان اتفاق افتاده است. از شرح حال او اطلاعی در دست نیست. ولی از آنجا كه وی استاد بسیاری از [[محدثان]] [[قم]] بود، و همچنین از لقب او كه گاهی ملقب به «كرمانی» و زمانی ملقب به «اصفهانی» است، به دست میآید كه وی بیشتر عمر خود را در بلاد [[ایران]] به ویژه [[اصفهان]] به سر برده است. اما گاهی به [[عراق]] میرفته و با علمای آن دیار به خصوص با علمای [[بصره]] دیدار میكرده است. وی شاعر بزرگ اهلبیت علیه‌السلام و مناقب سرای امیرالمؤمنین علیه‌السلام و امامان شیعه بوده است. هنگامی كه «قصیده نونیه»اش را كه معروف به «الفیه» و «محبره» است، كامل كرد به بصره آمد و آن را بر [[ابوحاتم سجستانی]](شاعر و لغوی معروف) عرضه كرد. ابوحاتم بر او تحسین كرد و خطاب به مردم بصره گفت: «ای اهل بصره، اصفهانیها بر شما پیروز شدند». آغاز قصیده او چنین است: | احمد بن علویه بن جعفر اصفهانی، ابوجعفر. معروف به «ابوالاسود كاتب». [[محدث]]، ادیب و شاعر توانمند اهلبیت علیه‌السلام. از ندیمان [[احمدبن عبدالعزیز عجلی]](م280ق. حاكم اصفهان). ولادت او در سال 212هجری بود، زیرا هنگامی كه وی «قصیده نونیه» خود را در سال 310هجری تكمیل كرد، 98 سال داشت. وفات او در سال 320هجری و احتمالاً در اصفهان اتفاق افتاده است. از شرح حال او اطلاعی در دست نیست. ولی از آنجا كه وی استاد بسیاری از [[محدثان]] [[قم]] بود، و همچنین از لقب او كه گاهی ملقب به «كرمانی» و زمانی ملقب به «اصفهانی» است، به دست میآید كه وی بیشتر عمر خود را در بلاد [[ایران]] به ویژه [[اصفهان]] به سر برده است. اما گاهی به [[عراق]] میرفته و با علمای آن دیار به خصوص با علمای [[بصره]] دیدار میكرده است. وی شاعر بزرگ اهلبیت علیه‌السلام و مناقب سرای امیرالمؤمنین علیه‌السلام و امامان شیعه بوده است. هنگامی كه «قصیده نونیه»اش را كه معروف به «الفیه» و «محبره» است، كامل كرد به بصره آمد و آن را بر [[ابوحاتم سجستانی]](شاعر و لغوی معروف) عرضه كرد. ابوحاتم بر او تحسین كرد و خطاب به مردم بصره گفت: «ای اهل بصره، اصفهانیها بر شما پیروز شدند». آغاز قصیده او چنین است: | ||
{{شعر}}{{ب |ما بال عینك ثرة الأجفان |عبری اللحاظ سقیمة الإنسان }}{{پایان شعر}}(چرا از چشمت این همه سرشك میبارد، چرا گوشه چشمت پر از اشك و مردمك دیدهات بیمار است؟). | |||
[[علامه امینی]] در [[الغدیر]] او را از شعرای غدیر برشمرده و منتخبی از اشعار او را نقل كرده است. همچنین [[ابن شهرآشوب]] در [[مناقب]] 213 بیت، و امین در [[اعیان الشیعه]] 224 بیت از اشعار او را نقل كردهاند. قصیده «محبره» یكی از كم نظیرترین قصائد شیعه در حق خاندان اهلبیت علیه‌السلام است. وی در این قصیده به كمك روایات مشهور فریقین، مناقب علی علیه‌السلام را به نظم كشیده و با مخالفان خلافت و منكران ولایت، احتجاج نموده است، مخصوصاً تفسیر كلمه [[مولی]] در این قصیده به معنی [[ولایت مطلقه]] علی علیه‌السلام به صورتی بدیع بیان شده است. | [[علامه امینی]] در [[الغدیر]] او را از شعرای غدیر برشمرده و منتخبی از اشعار او را نقل كرده است. همچنین [[ابن شهرآشوب]] در [[مناقب]] 213 بیت، و امین در [[اعیان الشیعه]] 224 بیت از اشعار او را نقل كردهاند. قصیده «محبره» یكی از كم نظیرترین قصائد شیعه در حق خاندان اهلبیت علیه‌السلام است. وی در این قصیده به كمك روایات مشهور فریقین، مناقب علی علیه‌السلام را به نظم كشیده و با مخالفان خلافت و منكران ولایت، احتجاج نموده است، مخصوصاً تفسیر كلمه [[مولی]] در این قصیده به معنی [[ولایت مطلقه]] علی علیه‌السلام به صورتی بدیع بیان شده است. | ||