confirmed، مدیران
۳۷٬۲۰۱
ویرایش
احمد بن احمد كوفی كاتب: تفاوت میان نسخه‌ها
←معرفی اجمالی
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
'''احمد بن احمد كوفی كاتب'''، [[محدث امامی]] در نیمه دوم قرن چهارم [[هجری]]. از شاگردان [[کلینی|محمد بن یعقوب كلینی]] است. از معاصران او در [[بغداد]] [[ابوالحسین احمد بن علی بن سعید كوفی]] و [[ابوالحسن احمد بن محمد بن علی كوفی]] هستند. | '''احمد بن احمد كوفی كاتب'''، [[محدث امامی]] در نیمه دوم قرن چهارم [[هجری]]. از شاگردان [[کلینی|محمد بن یعقوب كلینی]] است. از معاصران او در [[بغداد]] [[ابوالحسین احمد بن علی بن سعید كوفی]] و [[ابوالحسن احمد بن محمد بن علی كوفی]] هستند. | ||
=معرفی اجمالی= | == معرفی اجمالی == | ||
احمد بن احمد كوفی كاتب، ابوالحسین. محدث امامی در نیمه دوم قرن چهارم هجری. ولادت او در [[كوفه]] و حدود 314هجری اتفاق افتاد زیرا وی از شاگردان [[شیخ کلینی]] است و در زمان اخذ روایت از كلینی حداقل باید پانزده ساله بوده باشد هر چند ممكن است وی در آن زمان از سن بیشتری برخوردار بوده باشد. | |||
وفات او نیز به خوبی روشن نیست اما میتوان حدس زد كه وی حداقل تا سال 380هجری حیات داشته است. زیرا [[نجاشی]] كه در سال 372هجری متولد شده است هنگامی كه در زمان كودكی اش(هشت سالگی) در [[مسجد لؤلؤیی]] [[بغداد]] به فراگیری قرائت [[قرآن]] نزد متولی [[مسجد]] مشغول بود، او را دیده كه [[كتاب كافی|الکافی]] را برای شاگردانش قرائت میكند. بنابراین وی در زمان كودكی نجاشی در قید حیات بوده است. | |||
درباره شرححال او گزارشی در منابع دیده نمیشود. از لقب «كوفی» استنباط میشود كه وی اهل كوفه بود و در آنجا پرورش یافته است. سپس به بغداد آمد و نزد مهمترین استادش یعنی [[شیخ کلینی|محمد بن یعقوب كلینی]] به استماع [[حدیث]] پرداخت و مسئولیت كتابت احادیث نیز با او بوده است، از اینرو وی را «كاتب» لقب دادهاند. از معاصران او در بغداد «ابوالحسین احمد بن علی بن سعید كوفی» و «ابوالحسن احمد بن محمد بن علی كوفی» هستند. [[شیخ طوسی]] این دو معاصرش را افرادی مستقل ندانسته و اذعان كرده كه آنها با صاحب شرح حال متحد هستند. از همبحثان و معاصران دیگر او میتوان [[هارون بن موسی تلعكبری]] و [[ابوالمفضل محمد بن عبدالله شیبانی]] را نام برد. وی شاگردان زیادی تربیت كرده است ولی بیشتر آنها گمنام هستند. از جمله شاگردانی كه در حلقه درس او حضور داشتند این‌ها هستند: «شیخ مفید»، «احمد بن عبدون»، «سید مرتضی علم الهدی»، «ابوالحسن عقرایی تمار» و «ابونصر محمد بن احمد بن حمدون واسطی». از او كتاب یا رسالهای بر جای نمانده است. | |||
درباره | |||
=استادان= | =استادان= | ||