محمد بن هیثم عجلی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن محمد بن هیثم (ابراهیم) عجلی، (000 – حدود 355ق) محدث شیعی. وی از استادان «شیخ صدوق»(م381ق) بود بنابراین وفات او تقریباً در اواسط سده چهارم اتفاق افتاده است. قرائن نشان می‌‏دهد که وی در [[ری]] پرورش یافت و ممکن است در همان‌جا تولد یافته باشد اما تاریخ ولادت او در دست نیست. سوابق علمی او حاکی از آن است که وی بیشتر در شهر قم اقامت داشته و در آن‌جا ضمن اینکه خود به استماع حدیث مشغول بوده، شاگردان چندی نیز تربیت نموده است. پدرش [[محمد بن هیثم عجلی]] از چهره‏‌های اصحاب حدیث بود و روایات او مورد قبول صاحب نظران است. فرزند او [[حسن بن احمد بن محمد عجلی]] از ری به [[کوفه]] مهاجرت نمود و در آنجا به نقل حدیث پرداخت. نجاشی اخبار و روایات این خانواده را مورد قبول دانسته و از آنها به نیکی یاد نموده است. شیخ صدوق نیز هرگاه حدیثی از او نقل کرده با تعبیر «رضی الله عنه» از او یاد نموده است. از معاصران او «[[احمد بن حسن قطان]]»، «[[علی بن احمد بن موسی]]»، «[[حسین بن ابراهیم بن احمد مکتب]]» و «[[محمد بن احمد سنانی]]» هستند که احتمالاً در قم نزد «[[ابوالعباس احمد بن یحیی بن زکریا قطان]]» به استماع حدیث اشتغال داشتند. از دیگر اساتید او «[[حمزه بن قاسم علوی]]» (شاگرد [[حسن بن متیل قمی]]، م.ح305ق) است که در قم نزد او حدیث شنیده است. از شاگردان او تنها «شیخ صدوق» را می‏‌شناسیم که احادیث او را به آیندگان انتقال داده است. در منابع هیچ اثر تألیفی از او گزارش نشده است.