تولی: تفاوت میان نسخه‌ها

در فرهنگ شیعه، تولی و تبری‌ شرط اساسی قبول اعمال نیک در پیشگاه الهی است و بدون آن هیچ عملی پذیرفته نیست؛ در‌این‌باره روایات متعددی در متون اسلامی مطرح شده است. در زیارت‌نامه‌هایی؛ مانند زیارت [[عاشورا]] مرامنامه‌ای از دوستی با دوستان [[خدا]] و دشمنی با دشمنان خدا ارائه شده است.

واژه تولّی، مصدر باب تفعل، از ریشه «و ل ی»، به دو صورت (تَوَلیّ'، تَوَلیّ'عَنْ) به کار می‌رود.

برای صورت اول، معانی متعددی، از جمله دوستی داشتن با کسی و پیروی کردن از او و ولی گرفتن وی و یاری رساندن به او، ذکر شده <ref>المصادر، ج۲، ص۸۲۱.</ref><ref>شعب الایمان، ج۲، ص۸۱۸.</ref><ref>لسان العرب، ج۱۵، ص۴۰۸. </ref><ref>لسان العرب، ج۱۵، ص۴۱۰. </ref><ref>لسان العرب، ج۱۵، ص۴۰۷.</ref><ref>تاج العروس من جواهرالقاموس، ج۲۰، ص۳۱۶.</ref> که بیانگر مفهوم مورد نظر در این مقاله است. صورت دوم (تَوَلیّ' عَنْ) به معنای روی گرداندن است.

الف) تولّی به معنای یاد شده، اصطلاحی در برابر تبرّی، از مهم‌ترین آموزه‌های اعتقادی نزد شیعه [[امامیه|امامیّه]] است. در [[قرآن کریم]]، مودّت و محبّت ذی‌القربی (اهل ‌بیت) علیهم‌السّلام مزد رسالت رسول اکرم صلوات‌الله‌علیه، تعیین گشته است.<ref>شوری/سوره۴۲، آیه۲۳. </ref>

ج) علاوه بر این، در قرآن <ref>بقره/سوره۲، آیه۱۶۵. </ref><ref>آل عمران/سوره۳، آیه۳۱. </ref><ref>توبه/سوره۹، آیه۲۴. </ref> و احادیث <ref>الکافی، ج۲، ص۱۲۴۱۲۷. </ref><ref>شعب الایمان، ج۱، ص۳۶۳ـ۳۶۴.</ref><ref>شعب الایمان، ج۱، ص۳۶۶ـ۳۶۷.</ref><ref>بحارالانوار، ج۶۶، ص۲۳۶۲۵۳. </ref>، بر حُبّ ـ‌که بر اساس معنای لغوی تولّی، منشأ و سرآغاز آن است‌ـ بارها تأکید شده و دینداری و ایمان، بدان منوط گردیده است.

اصطلاح تولّی در مقابل تبّری در آثار فرق اسلامی کاربرد دارد. بر اساس منابع شیعی، تولّی به معنای دوست داشتن، تصدیق و تبعیت، و پذیرش ولایت خدا و پیغمبر و ائمه ‌علیهم‌السلام است.

در احادیث بسیاری، محبت ورزیدن به ائمه اهل بیت علیهم‌السلام و خاصه [[امام علی ‌علیه‌السلام|حضرت علی علیه‌السلام]]، واجب دانسته شده است و در روایات بر آن فراوان تأکید شده<ref>بصائر الدرجات، ص۳۸۴-۳۸۵. </ref><ref>کامل الزیارات، ص۳۵۶.</ref><ref>علل الشرائع ج۱، ص۱۴۱. </ref><ref>وسائل الشیعة ج۲۴، ص۲۹۹. </ref><ref>مستدرک الوسائل ج۱، ص۱۵۱. </ref> و بلکه اساس و پایه اسلام برشمرده شده<ref>وسائل الشیعة ج۱۵، ص۱۸۴. </ref> و دین‌داری و ایمان، بدان منوط گردیده است.<ref>بحار الأنوار ج۶۶، ص۲۴۱. </ref>

ب) همچنین تولّی در کنار تبرّی، به عنوان جزء مقوّم، در همه صیغه‌هایی که برای ابراز دین و ایمان صحیح از سوی ائمه علیهم‌السلام انشا یا تأیید شده، مورد تأکید رار گرفته است. <ref>بحارالانوار، ج۶۶، ص۲. </ref><ref>بحارالانوار، ج۶۶، ص۴۵. </ref><ref>بحارالانوار، ج۶۶، ص۱۴. </ref>

ادله و مستندات شیعه در این طرز تلقی از موضوع ولایت و به تبع آن تولّی، برخی آیات قرآن کریم و احادیث فراوانی از رسول خداست که در متون حدیثی و تفسیری و کلامی شیعی و احیاناً اهل سنّت درج و دقیقاً بررسی شده است.

شیخ طوسی <ref>اخلاق محتشمی، ج۱، جزء۲، ص۱۰.</ref> قوی‌ترین دلیل امامت حضرت علی علیه‌السلام را آیه ۵۵ سوره مائده آیه ولایت، دانسته است. <ref>مائده/سوره۵، آیه۵۵. </ref> از نظر وی <ref>اخلاق محتشمی، ج۱، جزء۲، ص۱۰.</ref> مراد از «ولی» در این آیه، متولّی و کسی است که تدبیر امور به دست اوست و فرمان بردن از وی واجب است. همچنین وی <ref>اخلاق محتشمی، ج۱، جزء۲، ص۱۸.</ref>، با استفاده از احادیث عامه و خاصه، اثبات کرده که مراد از «الذین امنوا» در این آیه، نه عموم مؤمنین، که تنها حضرت علی علیه‌السلام است.

بنابراین، شیخ طوسی چیزی فراتر از موالات و محبت، یعنی معنای امامت را از این آیه فهم کرده است. <ref>اخلاق محتشمی، ج۱، جزء۲، ص۱۷ـ ۱۸.</ref> علاوه بر این، در حدیثی آمده است که مراد از ولیّ در این آیه، همه امامان‌اند. <ref>بحارالانوار، ج۳۵، ص۲۰۶. </ref>

در بسیاری از احادیث پیامبر اکرم صلوات‌الله‌علیه، از جمله حدیث معروف [[غدیر]] نیز، علی علیه‌السلام به عنوان [[جانشین پیامبر]] صلوات‌الله‌علیه، معرفی شده و از مردم خواسته شده که ولایت وی را چونان ولایت پیامبر صلوات‌الله‌علیه بپذیرند. <ref>بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۰۸۲۵۳. </ref> واژه «مولی'» که در این حدیث به کار رفته به همان معنای «ولیّ» است که در آیه ولایت، یاد شده است. <ref>اخلاق محتشمی، ج۱، جزء۲، ص۱۷۹.</ref>

بدین گونه علمای شیعه، بر اساس ادله متعدد، به ویژه ادله نقلی، به اثبات ولایت ائمه و حق تصرف مشروع آنها در امور دینی و دنیوی بندگان پرداخته‌اند.

به باور شیعه، آنچه وجود امام و تولّی به او را توجیه و الزام می‌کند، جلوگیری از درافتادن به ورطه گمان و قیاس و وهم در امر [[دین]] است.

به اعتقاد شیعه، علم امام از روی رأی و [[اجتهاد]] نیست بلکه یقینی است، زیرا وی این علم را یا از جانب خداوند و از طریق علم لدنی یا با نفس قدسی خود از طریق پیامبر و امامان پیشین علیهم‌السلام، دریافت می‌کند. <ref>المصنفات الاربعة، ص۴۰۵.</ref> بدین ترتیب، تولّی یعنی پذیرش ولایت امام علیه‌السلام، شرط دست یافتن به یقین در امر دین خواهد بود، چنان که بر اساس حدیثی، [[امام باقر]] علیه‌السلام تولّی ائمه علیهم‌السلام و تبرّی از دشمنان آنان را در کنار تصدیق خدا و رسول، از ارکان معرفت خدا ـ‌که به عبادت حقیقی او منتهی می‌شود‌ـ برشمرده است. <ref>الکافی، ج۱، ص۱۸۰. </ref><ref>بحارالانوار، ج۲۳، ص۸۳. </ref><ref>بحارالانوار، ج۲۳، ص۹۳. </ref>

در متون حدیثی، آثار و نتایج گوناگونی نظیر سعادت و خیر دنیا و آخرت برای حبّ و تولاّی ائمه علیهم‌السلام آمده است. <ref>بحارالانوار، ج۲۷، ص۷۴۷۵. </ref><ref>بحارالانوار، ج۲۷، ص۷۸. </ref> همچنین در احادیث، آثار دنیوی و اخروی محبت ائمه علیهم‌السلام ذکر شده است.

از جمله آثار و نشانه‌های آن در دنیا:

۸) حفظ امر و نهی الهی، دانسته شده است. <ref>بحارالانوار، ج۲۷، ص۷۸. </ref>

آثار محبّت اهل بیت، در آخرت:

۴) بی محاسبه به [[بهشت]] می‌رود. <ref>بحارالانوار، ج۲۷، ص۷۸۷۹. </ref><ref>بحارالانوار، ج۲۷، ص۱۵۸. </ref>

[[خواجه نصیرالدین طوسی]] در اخلاق محتشمی <ref>اخلاق محتشمی، ص۲۶ـ ۳۳.</ref> بابی را به حبّ و بغض و تولّی و تبرّی اختصاص داده و در آن، آیات و احادیث و سخنان حُکما را در‌این‌باره آورده است.

در نهایت، از نظر خواجه نصیرالدین طوسی، ایمان، زمانی حاصل می‌شود که مجموع تولّی و تبرّی و رضا و تسلیم یکجا در فرد، جمع و محقق گردد و در این صورت است که می‌توان نام مؤمن بر او نهاد. <ref>اخلاق محتشمی، ص۵۶۷.</ref>

تولّی همراه تبرّی- که مفهوم متضاد و مخالف آن است- از واجبات<ref>بدایع الکلام، ص۲۶۴.</ref><ref>مرآة العقول ج۸، ص۲۵۹.</ref><ref>وسائل الشیعة ج۱۶، ص۱۷۶. </ref><ref>التعلیقة علی المکاسب ج۱، ص۲۳۲.</ref> و بلکه مهم‌ترین رکن اسلام<ref>الحدائق الناضرة ج۱۸، ص۴۲۳. </ref> و تحقق‌بخش ایمان است <ref>البیان، ص۲۴۱.</ref> و از اموری است که به محتضر و میّت، تلقین می‌شود. <ref>کشف الغطاء ج۲، ص۲۵۱.</ref><ref>کشف الغطاء ج۲، ص۲۸۹.</ref>

موضوع تولّی، علاوه بر شیعیان و اهل سنّت، در میان برخی فرق دیگر اسلامی (از جمله اباضیه) نیز مورد توجه بوده است. مفهوم ولایت و تولّی و برائت و تبرّی یکی از بارزترین پایه‌های عقاید اباضیان است، چندان که برخی از علمای اباضی در شرح آن کتاب‌ها نوشته‌اند. <ref>دراسات عن الاباضیة، ص۲۴۲ و پانویس ۴.</ref>

• محمد بن محمد نصیر الدین طوسی، اخلاق محتشمی، با سه رساله دیگر منسوب به او، چاپ محمدتقی دانش پژوه، تهران ۱۳۶۱ ش.

== منابع ==

[http://lib.eshia.ir/23017/2/668 فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۲، ص۶۶۷.]