حشیشیه: تفاوت میان نسخه‌ها

اسماعیلیان نزاری چون با قدرت نظامی غیر متمرکز و برتر سلجوقیان مواجه بودند، برای ستیز با دشمن قدرت‌مند، روش‌هایی متناسب با اوضاع و احوال آن زمان در پیش گرفتند، از جمله دشمنان مهم خود را در مناطق گوناگون به‌قتل رساندند و طولی نکشید که بیشتر قتل‌های سیاسی مهم، حداقل در سرزمین‌های مرکزی دنیای اسلام، به فدائیان نزاری که داوطلبانه این مأموریت‌ها را انجام می‌دادند، نسبت داده شد. این قتل‌ها، خواه به‌دست فدائیان صورت گرفته بود یا غیر آنها، نقش مهمی در شکل‌گیری نظرهای ضداسماعیلی در جامعه مسلمانان داشت. مؤلفان‌مسلمان آن دوره که درباره اسماعیلیان نزاری مطلب می‌نوشتند، گاهی آنها را [[باطنیه]] یا [[تعلیمیه]] می‌نامیدند.  

اسماعیلیه از قرن سوم هجری قمری عادت به استعمال این گیاه داشتند. در قرن پنجم هجری چنان که از اخبار صلیبیون معلوم می‌‏شود، حشاشین که همان اسماعیلیه باشند برای این که دست به ترور و آدم‏کشی زده و از خود بیخود شوند از این گیاه اهریمنی استفاده می‏‌کردند، از این جهت کلمه‏Assassin در زبان‌های اروپای جنوبی به معنای اسماعیلیان حشیش کش به کار می‌‏رفت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 160</ref>مقریزی از یک دانشمند ایرانی نقل می‌‏کند که استعمال حشیش در قرن ششم هجری توسط شیخی به نام حیدر اسماعیلی به مصر راه یافت. ظاهرا تخم این گیاه در زمان خسرو پرویز از هند به ایران و عراق و یمن برده شد.

مقریزی ادامه می‌دهد:استعمال حشیش در مصر در میان طبقه توانگر و سرمایه ‏دار قاهره شیوع پیدا کرد، به طوری که امیر سودون شیخونی در سال 780 آن را در مصر ممنوع و جرایمی برای استعمال کنندگان تعیین کرد. بعدها استعمال آن شایع گشت و مردی اسماعیلی نسخه‏‌ای نوشت که می‌‏توان حشیش را با عسل آمیخت و آن را به کار برد و نام آن دارو را عقده (آمیخته و ممزوج) نام نهاد. شیره و عصاره حشیش را چرس خوانند و آن را اسرار می‏‌نامند و به فارسی برگ بنگ و به عربی ورق الخیال می‏‌خوانند و بعضی از مصنفان آن را سبز یا سبزه یا گیاه اخضر خواندند و عصاره آن را بنگاب گویند. به عقیده نگارنده حشاشین (چنانکه در پیش گفته شده است)، از این جهت به اسماعیلیه اطلاق می‏‌گردد که آنان بعضی اوقات حشیش استعمال می‏‌کردند تا از خود بیخود شده و دشمن خود را به قتل رسانند و نهادن نام‏Assassin بر آنها درست نیست، زیرا این کلمه از واژه اساس عربی می‌آید و چون اسماعیلیه در مذهب خود اساس دین را اعتقاد به امام حی و اطاعت از دستورهای او می‏‌دانستند از این جهت ایشان را اساسیه یا اهل الاساس خواندند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 161</ref> <ref>سید حسن امین، دائرة المعارف اسلامیه ج 7، ص 440- 444.</ref>